மெளனம்....!

என்ன எழுதுவது என்று தெரியவில்லை. எதுவுமே தோன்றாமல் மனம் ஒரு மழைக்குப் பின் துடைத்து வைத்த வானம் போல இருக்கிறது. ஒரு மாதிரியான அவஸ்தை நெஞ்சில் இருக்கிறது....ஆனால் மூச்சு சீராய் இருக்கிறது. உடலின் எடை கூட இருப்பது போல தெரியவில்லை.மெளனமாய் இருக்க ஏறக்குறைய முயற்சிக்கிறேன். இந்த கணத்தை நீட்டித்துகொண்டு இருக்க வேண்டும் என்ற ஆசை மட்டும் இருக்கிறது.

கேள்விகள் அற்றுப்போவதும், எண்ணமில்லாமல் இருப்பதும் ஒரு வரப்பிரசாதம். எல்லா கேள்விகளுக்கும் எப்படி பதில்கள் இருக்கின்றனவோ... அதேபோல அந்த பதில்களை உடைத்துப் போடவும் வேறு சில கருத்துக்களும் நிச்சயமாய் இருக்கின்றன. அதனால் கருத்துக்களின் பின் செல்லாமல் கருத்துக்களை விட்டு தள்ளி இருப்பது ஒரு சுகமான அனுபவமாயிருக்கிறது, ஆரம்பத்தில் பழக்கப்பாடாத மனது.... இதன் சூட்சுமத்தை உணர்ந்த பின் ஒரு ஓரமாய் ஒதுங்கி நல்ல பிள்ளை போல வேடிக்கைப் பார்க்கிறது.

காட்சிகளுக்குள் சிக்காமல், தன்னை தொடர்புபடுத்திக் கொள்ளாமல், வேடிக்கை பார்ப்பது என்பது ஒரு அலாதியான விசயம்தான். சிலர் நினைக்கிறார்கள் கேள்விகள் கேட்டு பதில் கிடைக்கும் என்று ஆனால் பதில்கள் எல்லாம் பொய்யாய் மாறும் தருணங்களில் கிடைக்கிறது மனிதர்களுக்கு ஞானம். புத்தர் சொல்லியது அதுதான். இருத்தல்தான் (இருத்தல் என்றால் என்ன? என்று மனம் ஒரு கிளைக் கேள்வி கேட்டிருக்குமே...!) சத்தியம்..இருத்தலை உணர்தல் உன்னதம். புத்தரிடம் கேள்வி கேட்டு வாதம் செய்ய முடிவு செய்து வந்தார் ஒரு பண்டிதர். புத்தருக்கு அவரின் நோக்கம் புரிந்து விட்டது. புத்தர் சொன்னார்.. என்னுடன் ஒரு வருடம் தங்கி இருங்கள் பின் வாதம் செய்யலாம் என்று....


ஒரு வருடமும் ஓடோடி விட்டது.....! புத்தர் அந்த பண்டிதரை அழைத்தார்...வாதம் செய்வோமா நண்பரே? என்று கேட்டார். அந்த ஒரு வருடத்தில் புத்தரின் அருகாமையும் இயல்பான வாழ்வும் எல்லாவற்றையும் அதன் அதன் அழகிலேயே ரசித்த இயல்பும் கண்டு..... பிரமிப்பில் இருந்த பண்டிதருக்கு....கேள்வியே மறந்து போயிருந்தது. தட்சணா மூர்த்தி தத்துவம் போல...." இருந்ததை இருந்தது போல இருந்து காட்டி" மெளனமாய் ஒரு வருட காலத்திற்குள் அந்த பண்டிதருக்கு பாடம் சொல்லப்பட்டு இருந்தது.

புரிதல் உள்ள இடத்தில் கேள்விகள் இல்லை. வாதத்தால் வெல்வது என்பது மட்டுப்பட்ட அறிவு. உண்மையை உணர்வது என்பது.... நிறைவான அறிவு. நிறைவான அறிவுகள் வாதம் செய்ய விரும்புவதில்லை...அவை வெறுமனே இருக்கின்றன. வெறுமனே இருப்பதாலேயே இரைச்சலும் கருத்துக்களும் நிறைந்த மனிதர்கள் ஒன்றுமில்லாதது என்று சொல்கிறார்கள். மிக மிக சப்தமாக பேசுகிறார்கள், தத்துவ அணிவகுப்புகள் நடத்துகிறார்கள்...புஜ பலம் காட்டுகிறார்கள்!

போட்டி போட்டு பேசி பேசிதான் பழகி விட்டோமே....மாதம் ஒரு முறை மெளனமாக இருந்தால்தான் என்ன? அது ஒரு பெரிய காரியம் இல்லை என்று தானே நினைக்கிறீர்கள்....இருந்து பாருங்கள்... அப்போது தெரியும்...மனதின் இரைச்சல் எப்படி இருக்கிறது என்று....? வாரச்சந்தை தோற்று விடும்....! முதலில் நமக்குள் அமைதியாவும்...மெளனமாகவும் இருக்க முடிகிறதா என்று பார்ப்போம்....! பிறகு போதிப்போம்... அடுத்தவருக்கு நமது சித்தாந்தங்களையும் கொள்கைகளையும்.....!


சப்தமின்றி சலமின்றி... நகரமுயலும் போது....குரங்காட்டம் போடும் ஒன்று...! அதை அடக்காமல் ஆடவிட்டு களைக்க வையுங்கள்...பின் அதுவே களைத்துப் போய் ஒடுங்கிக் கொள்ளும்!

மெளனம் வலிமையான வார்த்தைகளற்ற மொழி....! அனுபவித்துப்பாருங்கள்.... மேலே தோன்றியது அல்லவா கிளைக் கேள்வி...இருத்தல் என்றால் என்ன என்று அதன் அர்த்தம் பூரணமாய் விளங்கும்


தேவா. S