ஓடம்...!

அது ஒரு நடு நிசி என்று தெரிந்தேதான் எழுந்தேன். சப்தங்களற்ற அந்த தருணத்தில் என்ன நிகழ்கிறது இந்த பூமியில் என்றறிய நான் கொண்டிருந்த பெருங் கனவினை பெரும்பாலும் தூக்கம்தான் ஜெயித்திருக்கிறது. இன்று நான் தூக்கத்தை புறமுதுகிட்டு ஓடச்செய்து....கான்கிரீட் தடுப்புகளுக்க்குள் இருந்து வெளி நோக்கி வந்தேன் என்று சொல்வது சரியான வார்த்தையாய் இருக்காது...உண்மையில் பாய்ந்தேன்.

எல்லோரும் உறங்கிக் கொண்டிருந்த பொழுதில் நான் எப்போதும் அமரும் நதிக்கரை என்ன செய்து கொண்டிருக்கும் என்று காணும் ஆசை துளிர்க்க கால்கள் அனிச்சையாய் நடக்கத் தொடங்கியிருந்தன....

சில் வண்டுகளின் சப்தமும், சில்லென்ற காற்றும் ஒன்றாய் என்னைச் சூழ எப்போதும் போல நிலவு மேகங்களுடன் சல்லாபித்துக் கொண்டிருக்கையில் பக்கத்து தெருவில் நாய் மட்டும் ஏனோ ஊளையிட்டுக் கொண்டிருந்தது. பேயை கண்டால் நாய் ஊளையிடுமாமே? உண்மையா?மனது கேட்ட கேள்வியை புத்தி ஆராய்ந்து கொண்டிருக்கையில் மனமே மீண்டும் ஒரு பதிலைச்சொன்னது... ஆமாம் பேய் இருக்குமென்று.....ஆராய்ச்சியை நிறுத்திய மூளை உடல் முழுதும் பயத்தை பரவவிட்டு மீண்டும் மனமே சொன்னது திரும்ப வீட்டுக்கு சென்று விடு என்று...

நடந்து கொண்டே உள்ளே நடந்த இந்த போராட்டத்தை விடுத்து ஏதோ ஒரு உணர்வு பேய் இருந்தால் என்ன? இல்லாவிட்டால் என்ன? பேய் வந்தால் பேயோடு சினேகம் கொள் வராவிட்டால் இல்லை என்று போய்விடு.. இதற்கு போய் ஏன் தர்க்கம் என்று மனதின் முயற்சிகளை அறுத்தெரிந்தது. மூணாவது தெருவை கடந்து நான் கடக்கும் போதுதான் தவசி தாத்தாவின் நினைவு வந்தது....போனவாரம்தான் இறந்து போயிருந்தார்....

ஆஜானுபாகுவான உடல் எப்போதும் முறுக்கிய மீசை என்று தாத்தாவை கண்டாலே எல்லோருக்கும் பயம். வாசலிலேயே எப்போதும் கயிற்றுக் கட்டிலில் படுத்து இருப்பார். உடலின் கட்டுக்கு பின்னால் அவரின் இளவயது உடற்பயிற்சியும், சரியான உணவும் இருந்தாகச் சொல்வார்கள். தாத்தாவிற்கு கோவம் வந்துச்சுன்னா எவனும் முன்னால நிக்க முடியாதாம் அப்படி ஒரு முரடனாம். வயக்காட்டு வேலையும் கொளுத்த பணமும் அவருக்கு ஆங்காங்கே கூத்தியாள்களையும் கொடுத்திருந்தாம்.

யாருக்குமே மசிஞ்சு போகாத தாத்தா கோவில், கடவுள்னு எவனச்சும் பேசிட்டு வந்தா போட்டு நொறுக்கி அள்ளிப் போட்டுடுவாராம். களாவாணிப் பயலுகளா...களவாணிப்பயலுகளான்னு ஈட்டிக் கம்ப எடுத்துட்டு தொறத்துவாராம்...

எல்லாம் சரிதான்...இது எல்லாம் நான் சொல்லக்கேட்டதுதான் ஆனா... அவரோட கடைசிக்காலத்துலதான் நான் பக்கத்துல இருந்து பாத்து இருக்கேன்...! முரட்டு சம்சாரியா இருந்தவரா? இவருன்னு ஆச்சரியமா இருந்துச்சு.... மூட்டு வலி அதனால நிக்க முடியாது......தோளெல்லாம் சுருங்கிப் போய் முடியெல்லாம் கொட்டிப் போய், முறுக்குன மீசையில் நாலைஞ்சு முடி மட்டும் பூனைக்கு இருக்குறது கனக்கா இருந்துச்சு...! ஊரெல்லாம் கூத்தியா வச்சிருந்த மனிசனுக்கு கடைசி காலத்துல கண்ணும் தெரியாம போச்சு....

கண்ணத்தா அப்பத்தாதான் அவருக்கு எல்லாமே செஞ்சுகிட்டு இருந்துச்சு, புள்ளை குட்டிய எல்லாம் கட்டிக் கொடுத்து தூரத்தில இருக்காங்க. கயித்து கட்டில்ல இருந்த படியே ....ஏய் கண்ணாத்தா... ஏய் கண்ணாத்தானு கத்திகிட்டு இருப்பாரு....பசிச்சாலும் சரி, மத்த இயற்கை உபாதைகளுக்கும் சரி.., இடுப்புல இருக்குற வேஷ்டி அவுந்தா கூட கட்டத் தெரியாது அதுக்கும் கண்ணாத்தா அப்பத்தாதான்னா பாருங்களேன்....

என்ன ஆச்சு இவரோட உடற்கட்டுக்கு? எங்க போச்சு இவரோட திமிரு எல்லாம்? எங்க போய்ட்டாளுங்க இவரோட கூத்தியாங்க எல்லாம்?

அனிச்சையாய் எழுந்த கேள்வியை அடக்க முடியாமல் கேட்டு விட்டு.....வெறுமையாய் கிடந்த கயிற்றுக் கட்டிலுக்கு என் பெருமூச்சை கொடுத்துவிட்டு... நான் நடந்தேன்...

தெருக்களை கடந்து வயல்களைக் கடந்து காட்டுக்குள் ஊடுருவிய பொழுது மீண்டும் பயம் வந்தது. பெரும்பாலும் மனதுக்கு கூட்டமும் மனிதர்களும் பேச்சுக்களும் தேவைப்படுகிறது. ஆள் அரவமற்றுப் போனால் உடனே ஒரு வித சோகத்தை பரப்பி அதை பயம் என்று மூளைக்குச் சொல்கிறது.

யாருமற்றுப் போனால் என்ன? ஏன் பயம் வரவேண்டும்? என்ற கேள்விக்கு பதிலாய் அது மரணபயம் என்ற பதில் கிடைத்தது. மரண பயம்தான் எல்லா பயத்தின் மூல காரணம். மரணம் என்ற ஒன்று இல்லையெனில் இங்கே கடவுளர்களும் இல்லை தத்துவங்களும் இல்லை. வலு இருப்பவனே எல்லாவற்றையும் ஆளும் சக்கரவர்த்தியாய் இருந்திருப்பான் என்று எண்ணும் போது கடவுளும், கற்பிதங்களும் இதற்காகத்தான் படைக்கப்பட்டிருக்கவேண்டும் என்று தோன்றியது.

இதோ நெருங்கியே விட்டோம் நதியை.....அதோ அங்கே அமைதியாய் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது பாருங்கள் சலனமின்றி அதுதான் நான் சொன்ன நதி. ஆழமாய் உள்வாங்கிக் கொள்ளுங்கள்...நிலவின் ஒளியை போர்த்திக் கொண்டு பள பளவென்று ஓடும் நதிக்கும், கரையில் நின்று கொண்டு காற்றோடு ரகசியம் பேசிக் கொண்டிருக்கும் மரங்களுக்கும் கர்வங்கள் இருக்குமா? திமிர்கள் இருக்குமா? இல்லை தவறான உறவுகள் இருக்குமா? வலிவுகளும் இல்லாமல் கற்பிதங்களும் இல்லாமல் ஒரு வாழ்க்கை இருக்கத்தானே செய்கிறது.

சிந்தித்தபடியே நதிக்கரையில் நாணல்கள் இல்லாத ஒரு இடத்தில் நான் அமர்ந்தே விட்டேன். சில்லென்ற தரை உடலுக்குள் சிலிர்ப்பூட்டி நிலவோடு ஒரு தொடர்பை எனக்கு சூட்சுமமாய் முடிச்சே போட்டு விட்டது. சட்டென்று நான் எதிர்பார்க்கா வண்ணம் நடு நதியில் ஏதோ ஒன்று மிதந்து வர...அட..அது என்ன என்ற எண்ணத்தில் எனக்குள் ஆச்சர்யம் முளைத்திருந்தது...

ஒரு சலனமுமின்றி நீரின் ஓட்டத்தோடு எந்த வித முரணுமின்றி நகர்ந்து கொன்டிருந்த ஓடத்தினை பார்த்துக் கொண்டே இருந்த என்னின் நினைவுகள் சட்டென்று நின்றே போயிருந்தன.....! வாழ்க்கை ஒட்டமும் ஒரு நதியைப் போலத்தான் முரணற்ற ஓடம் சுகமாய் நதியின் ஓட்டத்தோடு பயணித்து சேரும் இடம் சேர்கிறது...!

அலைக்கழிப்புகளோடு சேர்ந்தே அலைகிறது, கரையின் ஓரம் ஒதுங்கினால் ஒதுங்கிக் கிடக்கிறது.. மீண்டும் நகரும் சூழல் வந்தால் நகர்கிறது. மொத்தத்தில் ஒரு ஓடம்
ஓடமாய்த்தான் தன்னை காட்டிக் கொள்கிறது....

மனிதன் மட்டும் தான் தன்னை அகந்தையுள்ளவனாகவும், வலுவுள்ளவனாகவும், அடக்கியாள்பவனாகவும் காட்டிக் கொள்கிறான்....! உலகமே தன் காலடியில் என்ற எண்ணம் கொள்கிறான். எல்லாம் தொலைந்து போகும் வயோதிகத்தில் கடைவாயில் எச்சில் ஒழுக அதை துடைக்கக் கூட திரணியற்று...இடுப்பு செத்துப் போய் மரணமென்றால் ஏதோ என்னவோ என்று பதறி வாழ்க்கை நதி ஒரு பக்கம் இழுக்க...கடந்த கால இறுமாப்புகள் ஒரு பக்கம் இழுக்க...என்னவென்றியா ஒரு பயத்தில் வாழ்க்கையை ஜெயிக்கவிட்டு வாய் பிளந்து மரிக்கிறான்.

சம்பந்தமே இல்லாமல் தவசி தாத்தா ஏனோ எனக்கு நினைவுக்கு வந்தார்....

நானும், நதியும், கடந்து போன ஓடமும், நதிக்கரை நாணலும்...மரங்களும், காற்றும் நிலவும் சலனமின்றி வாழ்க்கை ஓட்டத்தில் நீந்திக்கொண்டிருந்தோம்......

விடியத் தொடங்கியிருந்தது அந்த இரவு.....!


தேவா. S