எழுத்து....!

" அ " என்று கைப்பிடித்து எழுத என்று என் அன்னை பயிற்றுவித்தாளோ அன்றிலிருந்து இன்றுவரை எழுத்தினை நேசிக்கிறேன். ஏதோ ஒன்றைக் கிறுக்கும் மனோபாவம் இன்று தொடங்கியது அல்ல. காலத்தின் போக்கில் அவை கரும் பலகையாகவும், நோட்டுப் புத்தகங்களாகவும், இன்று இணையத்தில் தட்டச்சாகவும் பரிணமித்திருக்கிறது.

சிலேட்டில் எழுதிப் பழகிய காலங்களில் சிலேட் குச்சிதான் எனது நண்பன். சாக்பீசை எப்போதும் நான் நேசித்தது கிடையாது. ஏனென்றால் அது எப்போதும் ஆசானின் கையிலிருந்து மிரட்டும் ஒரு வஸ்தாகவே எனது மூளையில் இன்னமும் பதிந்து போயிருக்கிறது. அதுமட்டுமில்லாது அதன் தடிமனான அச்சு வெளியாக்கத்தை விட மெலிதான சிலேட்டுக் குச்சியின் அச்சு விரும்பத் தக்க வகையில் இருக்கும்.

ஆசிரியருக்குத் தெரியாமல் சாக்பீஸ் எடுத்து சிலேட்டில் அவர்கள் இடும் மதிப்பெண்ணை திருத்தி 100க்கு 79 எடுத்த மார்க்கினை 99 என்று மாற்றம் செய்து வீட்டில் காண்பிக்கையில் பால பருவத்தின் கையெழுத்து அதிர்வினை விளங்கிக் கொண்டு அடி வாங்கிய நாளும் சரி....

பள்ளியில் ப்ராக்ரஸ் ரிப்போர்ட்டில் இங்க் ரீமூவர் வைத்து ஆசிரியர் கொடுத்த மார்க்கை மாற்றி கூடுதல் மார்க் இட்டு அப்பாவிடம் கையெழுத்து வாங்கி விட்டு மீண்டும் அழிக்க முற்படுகையில் இங்க் ரிமூவரின் ஆசிட் ப்ராக்ரஸ் ரிப்போர்ட்டை மெலிதாய் ஒரு ஓட்டை போட்டு விட மிஸ்டர் பீன் மாதிரி பதறிப்போய் வேறு வழியில்லாமல் ஆசிரியரிடம் கொடுத்து அடி வாங்கிக் கொண்ட போதும் சரி..

எனக்கு எழுதுவது எப்போதுமே பிடித்துதானிருந்திருக்கிறது. இணையத்தில் அதுவும் தமிழில் முதன் முதலில் தட்டச்சு செய்த போது அது வரையில் ஆங்கிலத்தில் மட்டுமே கணிணிக் கண்ணாடிக்குள் அதிகாரம் செய்து கொண்டிருந்த எழுத்துக்கள் என் தாய்த் தமிழில் வந்து கண்ணடித்து சிரித்த போது நான் நிஜ காதல் கொண்டேன்.

பேனா பிடித்து அழுத்தி எழுதும் போது கிடைக்கும் உணர்வை விட தட்டச்சு செய்யும் போது மென்மையாய் இன்னும் வேகமாய் உணர்வுகள் பீறிட்டு வருவது எனக்கு மட்டுமே தோன்றுகிறதா அல்லது எல்லோருக்குமே அப்படித்தானா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.

எழுத்து என் நேசம். நான் எழுத்தாளன் என்ற எந்த ஒரு அடையாளத்துக்குள்ளும் வராமால் என் காகித ராஜ்யத்துக்குள் எப்போது நினைத்தாலும் படையெடுத்து சென்று எழுத்து வீரர்களை ஆக்கிரமிக்கச் செய்து வெள்ளைத் தாள்களை வென்றெடுப்பது என் வழமையில் ஒன்று....! அன்று வெள்ளைத் தாள்...இன்று இணையம் மற்றும் வலைப்பூ...

ஏதோ ஒன்று சொல்லத் தோன்றிக் கொண்டே இருக்கும் ஆனால் இன்னது என்று தெரியாது. அந்த உத்வேகத்தின் உயிர் முடிச்சு நேரடியாய் தட்டச்சில் ஏறும் போது நானும் உடன் இருந்து வாசித்திருக்கிறேன். இது கொஞ்சம் பைத்தியக்காரத்தனமாக கூட தோன்றலாம்.. ஆனால் இதுதான் உண்மை....!

எழுத்துக்களை வாசித்து மட்டுமல்ல எழுதியும் நாம் பயிலலாம். எழுதி, எழுதி எல்லாம் இறைத்து விட்டு வெறுமையாய் இருப்பது எழுதுவதை விட இன்னமும் அழகானது என்று இப்போது கற்றுக் கொண்டிருக்கிறேன். புறம் நோக்கிய நகர்தலுக்கு சில எழுத்துக்கள் பயன்படும்...! சமூக பிரச்சினைகளையும் தீர்வுகளையும், எழுதும் போது உள்ளமையில் மூழ்கிக் கிடந்து அதை விட்டு வெளியே வந்து அவற்றைப் பற்றி பேசவேண்டும்.

அதாவது... நமது வீட்டினுள் ஆழமாய் தனிமையில், நமது விருப்பப்படி இருக்கும் போது யாரேனும் நம்மை பார்க்க வந்து விட்டால், பதறி எழுந்து உடை உடுத்திக் கொண்டு...சட்டை பட்டனை போட்ட படி கலைந்து இருக்கும் தலையை கையால் வாரிக் கொண்டு....என்ன சார் எப்டி இருக்கீங்க என்று கேட்டுக் கொண்டு வந்து நலம் விசாரிப்போம். வந்திருப்பவர் ஏதேதோ பேச நாமும் பேச முழுக்க முழுக்க லெளகீகம் என்னும் கடலுக்குள் விழுந்திருப்போம்.

வந்த விருந்தினர் போனவுடன் மீண்டும் நம் பழைய நிலையை அவ்வளவு எளிதாய் அடைய முடியாது, ஏனென்றால் வந்தவர் விதைத்துப் போனவை எல்லாம் நம்முள் எண்ணங்களாய் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் மீண்டும் நமது ஓய்வு நிலைக்குச் செல்ல சில மணி கூட நேரங்கள் ஆகலாம்....

இப்படித்தான் பொது பிரச்சினைகளை எழுதும் போது மனமற்ற மையத்திலிருந்து வெளியில் வந்து எழுத வேண்டியிருக்கிறது. அப்படி எழுதும் போது வாழ்க்கையை மட்டும் வாழ்ந்துகொண்டு பொருளாதய உலகத்தில் கொடிகட்டிப் பறக்கும் சீமான்கள் நம்மை எளிதாய் சீண்டிப்பார்த்தும் விடுகிறார்கள்..., அதே நிலையில் இருந்து நாம் கொடுக்கும் பதில்கள் கண்டிப்பாய் அவர்களை புரிதலுக்கு கொண்டு வந்து விடுவதில்லை.

" சப்தங்கள்...சப்தங்களின் முன் தோற்கும் "

என்பதை நாம் அறியாமலில்லை. ஸ்தூலத்தின் தீர்வுகளை நான் பெரும்பாலும் தீர்க்குமிடம் சூட்சுமம். ஆயிரம் வார்த்தைகள் செய்யாத விசயத்தை ஆழமான மெளனங்கள் சாதித்து விடும் என்பது உறுதியான விடயம்.

சப்தமில்லாத எழுத்துக்கள் ஒரு வகை தியானம்தான். வாழ்க்கையில் தியானம் என்பது ஒரு வித தனிப்பட்ட செயலாக மனிதர்கள் பார்க்கும் படியான ஒரு சூழலை மனிதனை திருத்த வந்த மதங்கள் போதித்து விட்டன. உண்மையில் முழுமயாக வாழ்வதுதான் தியானம். வாழ்க்கையின் இந்த தருணத்தை நான் முழுமையான ஒரு சந்தோச நிகழ்வாய் அல்லது ஏதோ ஒரு துக்க நிகழ்வாய் எதிர் கொள்ளும் போது அதை முழுமையாக அனுபவித்தல்தான் தியானம்.

மனிதர்களுக்கு எப்போதும் மரணம் பற்றிய பயம். இதுதான் ஆழமாய் உள்ளே இருந்து எல்லா செயல்களையும் செய்ய வைக்கிறது. முழுமையாய் வாழ்க்கையை வாழ்பவனுக்கு பயம் ஏதும் இல்லை. எந்த உறுத்தலும் இல்லாமல் இறக்க தயாராகவே இருக்கிறான். சாக்ரடீஸ் கூறியது போல

" வாழ்க்கையை நான் முழுமையாக வாழ்ந்து விட்டேன். எனவே இறப்பு பற்றி எனக்கு யாதொரு கவலையும் இல்லை. ஒரு வேளை மரணத்துக்குப் பிறகு ஒரு வாழ்க்கை இருக்குமெனில் அதையும் நான் முழுமையாக வாழத்தான் செய்வேன்..."

என்ற எண்ணம் கொண்டவர்களே வாழ்க்கையை முழுமையாக புரிந்து கொண்டு இந்த கொண்டாட்டதை அனுபவித்து வாழ்கிறார்கள். வாழ்க்கையை அனுபவிக்க உயரிய புரிதல் தேவை, உயரிய புரிதலை சூழ்நிலைகளும், மனிதர்களும், நல்ல புத்தகங்களும் அளிக்கின்றன...இவற்றை கிரகித்த மூளை சமப்பட்டு போய்...

கிரகாசாரத்தை அனுபவமாக்கிக் கொண்டு ஆழமான எழுத்தாய் வெளிப்படுகிறது. எழுத்து ஆத்மாவை சுத்தப்படுத்துகிறது. பரிபூரணத்தை நோக்கி நகரவைக்கிறது. ஒரு தவத்தைப் போல ஒவ்வொரு தடவையும் ஏதோ ஒன்றினை எழுதி முடிக்கையில் திருப்தி கிடைக்கிறது. இந்த திருப்தி பூர்வாங்க நிலையை ஒத்திருக்கிறது. சமநிலை ஆன மனது சலனமின்றி அங்கிங்கெனாதபடி விரிகிறது....

இப்படியாகத்தான் எழுத்தினை நானும், என்னை எழுத்தும் பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். வெளிப் பார்வைகளுக்கு கிறுக்கலாய், கேலியாய், சராசரியாய் தென்பட்டாலும் எழுதுவதை இந்த ஒரு அணுகுமுறையோடு தொடரும் போது கிடைக்கும் அலாதியான பரவசத்தை எப்படி விட்டுக் கொடுக்க முடியும்.....?

காலத்தோடு ஒத்திசைந்து தொடரும் இந்த பயணம் என்று முடியும் என்று அறிய முடியாமலேயே....அதன் வேகத்தில் ஒரு நாள் நின்று போகும்.....!

அன்று முழுமையில் நானே நானாய் இருப்பேன்...!


தேவா. S