தேடல்.....!

விவரிக்க முடியாத ஒரு மனோ நிலையில் ஏதோ ஒரு நிகழ்வு மனசை காயப்படுத்திய அந்த வேளையில் வரும் கண்ணீரை எழுத்துக்களாக்கிப் பார்த்த போது தடுக்கி விழுந்த வேகத்தில் ஒரு எதார்த்த பதிவராகிப் போனேன். எத்தனை எழுத்தாளர்களை கடந்து சென்ற போதும் பாலகுமாரானை இதுவரை விடாத மனசைப் பார்த்து எனக்கு ஆச்சர்யமாகத்தான் இருக்கிறது.

இயல்பான எழுத்தா, காதலைச் சொல்லும் பாங்கா, காமத்தையும் பெண்ணடிமைத்தனத்தையும் சரியாக புரிந்து கொள்ளச் செய்த விதமா? கடவுளைப் பற்றி கற்றுக் கொடுத்த கற்பிதமா? எதில் லயித்துப் போனேன் என்று தெரியாத அளவிற்கு இன்று வரை இந்த பாலகுமாரன் மீதான காதல் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.


மயிலாப்பூர் கபாலீஸ்வரர் கோவிலில் ஒரு கூட்டமில்லாத மாலை வேளையில் அவரை பார்த்த போது நேரே போய் பேச முடியவில்லை. யாரோ இருவருக்கு திருஞான சம்பந்தர் பற்றி அவர் விவரித்து பூம்பாவை என்ற பெண்ணின் சாம்பலைக் கொண்டு தேவார பதிகம் பாடி உயிர்ப்பித்தது பற்றி விவரித்துக் கொண்டிருந்தார். நான் அவர்களுடன் சம்பந்தப்படமால் அந்த விளக்கத்தை தூர நின்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன். அவருக்கு அறியாமலேயே அவரின் அருகாமையை நன்றாக அனுபவித்தேன். கோவில் விட்டு போகும் போது இயல்பாய் ஒரு ஸ்கூட்டியில் சாதரணமாய் போய் விட்டார்.

எத்தனை எத்தனை படைப்புகள்....படைத்திருந்தாலும் அவருக்கும் அதற்கும் எந்த ஒரு சம்பந்தமும் இல்லாத மாதிரி....ஸ்கூட்டியில் பறந்தே போய்விட்டார். ஒவ்வொரு சென்னை பயணமும் இவரைச் சந்திக்க முடியாமல் இன்னும் முற்று பெறவில்லை...அடுத்த முறை கட்டாயம் சந்திக்க வேண்டும் என்று கண்டிப்பாய் எண்ணி மற்ற வேலைகளால் சந்திக்க முடியாமல் போவது என்னுடைய இயலாமை.


இவருடைய பேய்க்கரும்பு நாவலை படித்து விட்டு திருவொற்றியூரில் இருக்கும் பட்டினத்தார் சமாதியை மீனவ குடிசைகளுக்கு நடுவே தேடிக் கண்டு பிடித்து கோவிலினுள் போய் அமர்ந்த அன்று பாலகுமாரனின் எழுத்தில் படித்த ஒரு வெறுமையை உணர்ந்தேன். சிறிய கோவில் உள்ளே ஒரு சிவலிங்கம் அங்கேதான் பட்டினத்து அடிகள் சமாதியானாராம் வேறு ஒன்றும் இல்லை. வெறுமனே உட்கார்ந்திருக்க...வெறுமனே ஆகிவிடுவோம்....ஆர்பாட்டம் உள்ள கோவில்களில்தான் பெரும்பாலும் மக்கள் பேரம் பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள்....அல்லது வேறு ஏதோ ஒன்று நிகழ்வதாகத்தான் எனக்குப் படுகிறது. பட்டினத்து அடிகள் கோவிலில் வந்து அவரின் வாழ்வு பற்றி எண்ணிப்பார்க்கும் அளவிற்கும் மானசீகமாய் அவருடன் பேசவும் ஒரு மனோ நிலை வேண்டும். இங்கு வந்து போனல் ஒரு வேளை எதுவும் கிடைக்காது என்று எண்ணி யாரும் வருவதில்லையோ என்று கூட எண்ணத் தூண்டியது. அங்கே அமர்ந்திருந்த ஒரு சில மணி நேரமெல்லாம்.... என்னுள் இடைவிடாது.....

"காதற்ற ஊசியும் வாராது காண் கடைவழிக்கே"

என்று இடைவிடாது சொல்லிக் கொண்டே இருந்தேன். ஒன்றுமிலையப்பா என்று பட்டினத்தார் வேறு மெளனமாய் கடற்காற்றின் மூலமாக வீசி வீசி பேசிக் கொண்டிருந்தார். நிலையாமையை உணர்வதற்கு பயப்படும் மக்கள்.. இங்கு வரவும் பயப்படுகிறார்கள். இன்றிருக்கும் எல்லாம் நாளை நம்மை விட்டுப் போகும் என்று உணர்ந்தால் எல்லோரிடமும் அன்பாய் இருக்கும் ஒரு ஒப்பற்ற நிலை எய்த முடியுமே...எல்லாம் எனது, நான் .. நான் எனும் வாழும் மனிதர்களுக்கு .....


" பிறக்கும் பொழுது கொடு வந்த தில்லை, பிறந்து மண்மேல்

இறக்கும் பொழுது கொடு போவ தில்லை; இடை நடுவில்

குறிக்கும் இச் செல்வஞ் சிவன் தந்த தென்று கொடுக்க அறியாது

இறக்குங் குலாமருக் கென்சொல்லுவேன் ? கச்சியேகம்பனே "


தீர்க்கமாய் அவர் சொல்லிச் சென்றது எனது காதில் விழுந்து ஓலித்துக் கொண்டே இருந்தது. அந்த சூழலும் பட்டினத்தாரும் மிகவும் எனக்கு சினேகமாகிவிட எழுந்து வர மனமில்லாது அங்கேயே கிடந்தேன். நம்மைச் சுற்றி நகரும் மக்கள் எல்லாம் ஏதோ ஒரு அதிர்வலைகளோடு சென்று கொண்டிருக்கிறார்கள் ...அவர்களது அதிர்வலைகள் எதிரில் உள்ளவரையும்...சுற்றி உள்ளவரையும் கடந்து சென்று கொண்டிருக்கின்றன். அவற்றின் பாதிப்பும் மற்றவர்களை மனத்தளவில் பாதிக்கிறது. அதனால்தான் வழிபாட்டுத்தலங்களுக்கு சென்று திரும்பும் போது நேர்மறையான ஒரு மனோபலம் நமக்கு கிடைக்கிறது ஏனென்றால் வழிபாட்டுத்தலங்களுக்கு வருபவர்கள் குறைந்த பட்சம் தான் நன்றாக இருக்க வேண்டும் என்றாவது எண்ணிக் கொண்டு வருவார்கள் அல்லாவா? எதிர்மறை எண்ணம் உள்ளவர்கள் எதிர்மறையான அலைகளை பரவவிட்டுச் செல்வார்கள். அதனால்தான் சிலரை பார்த்தால் நேரம் போவது தெரியாமல் பேசிக் கொண்டிருப்போம், வேறு சிலரைப் பார்த்தல் ஓட்டமாய் ஓடி விடத் தோன்றும்.


இதை ஏன் சொல்கிறேன் என்றால் யாருமற்ற இந்த பட்டினதார் கோவில் போன்ற இடங்களுக்கு வந்து சென்றால்...எந்த எண்ணமும் ஏற்படுவதில்லை...அதாவது மனமற்ற ஒரு நிலை எளிதாக கிடைக்கிறது. ஏனென்றால் எந்த பேரமும் நாம் நடத்துவதில்லை.....


அட நான் பாட்டுக்கு பேசிகிட்டே இருக்கேன் .... நேரமாச்சுங்க.....அடுத்த தேடலில் சந்திப்போம்!


தேவா. S