அறைவீடு.....!

.















எப்போது எது வேண்டுமானாலும் எங்க தாத்த கிட்டதான் கேக்கணும்..அரிசி வேணும்னாலும் சரி...பருப்பு வேணும்னாலும் சரி... எண்ணை வேணும்னாலும் சரி..அறவீடு என்று சொல்லக் கூடிய அந்த பிரத்தியோகமான சிறிய அறையின் சாவி தாத்த கையிலதான். 75 வயசனாலும் அவரது பேச்சில் நிதானம் குறையவில்லை! நெடு நெடு உயரம் செக்க செக்க சிவந்த மேனி..... முன் நெற்றியில் ஏறிய வழுக்கை வெள்ளை வெளெர் முடி கழுத்தில் ஒற்றை ருத்ராட்சம்...முன் நெற்றி முழுதும் பட்டையய் பூசிய திரு நீறு. தலை மட்டும் லேசாய் ஆடத்தொடங்கியிருந்தது.

சின்ன வயதில் விடுமுறைக்கு தாத்தா வீட்டுக்கு போன உடனேயே அவர் கிட்டதான் எல்லோரும் போவோம்... ! என்னுடைய கையை அழுந்த பிடித்து நல்லாயிருக்கியா அப்புன்னு அவர் கேட்பதிலும் கையின் அழுத்தத்திலும் அவரின் அன்பு தெரியும். 6 பெண் பிள்ளைகளும் அதற்கப்புறம் எங்க அப்பாவும் பிறந்ததனால் அவருக்கு ஆண் பிள்ளைகள் என்றால் பிரியம் என்று அம்மா சொல்ல கேட்டிருக்கிறேன். அதுவும் மகன் வயித்து பேரன் என்பதால் தாத்தவின் பிரத்தியோக அன்பு எனக்கு கிடைக்கும்.

அதிகாலையில எழுந்துடுவாரு எத்தன மணின்னு சொல்ல முடியல எனது அரைத்தூக்கத்தில்...."தென்னாடுடைய சிவனே போற்றி! எந் நாட்டவருக்கும் இறைவா போற்றி" என்று கூறி கம கம என்று அவர் விபூதி பூசுவதை பார்த்திருக்கிறேன். காலை எழுந்தவுடன் அவர்களின் ஒழுக்கம் அது என்று பின்பு புரிந்து கொண்டேன். வீட்டில் எல்லோரும் 4 அடி தள்ளி நின்றுதான் பேசுவார்கள்.

ஒவ்வொரு முறையும் அப்பத்தா...ஏதாவது கேட்க அவர் அதட்டலோடு அறவீட்டு கதவு திறந்டு யாரும் உள்ளே பார்க்காத அளவிற்கு கதவை சாத்திவிட்டு உள்ளே போய் அரிசியோ பருப்போ எடுத்துக் கொடுப்பார். அவர்தான் கொடுக்கவேண்டும் இல்லையென்றால் அனாவசியாமாய் விரையம் செய்து விடுவார்கள் என்பது அவருடைய எண்ணம். இருட்டில் லந்தர் வெளிச்சத்தில் அவரு உள்ளே நிற்கும் போது அவரின் வைரகடுக்கண் தோடு மின்னுவதை நான் ஒளிந்து இருந்து பார்த்து இருக்கிறேன். அவருக்கு உடல் நலன் சரியில்லாத நேரத்திலும், மேலும் அப்பாத்தவின் சில தேவைகளுக்கும் அப்பத்தா மட்டும் அறவீட்டுக்குள் சென்று வருவதை கவனித்து இருக்கிறேன்.

எப்பவும் தாத்தாவின் இடுப்பில் இருக்கும் அறவீட்டு சாவி....உள்ளே என்னதான் இருக்கும் என்ற குறு குறுப்பு எனக்கு அதிகமாகவே இருந்தது. ஒரு தடவை என் கடைசி அத்தை உள்ளே போய் விட...." உன்ன யாரு உள்ளே வரச் சொன்னது என்று " தாத்த போட்ட கூச்சலில் மீதமுள்ள யாருக்கும் அந்த பக்கம் கூட போக தோணவில்லை.


அவரை பொறுத்தவரை அது ஒரு ஒழுக்கம். அவர்களின் பிரைவசி அங்க என்ன இருக்குன்னு உங்களுக்கு என்ன அக்கறை அப்படிங்கிற ஒரு கோபம்! கோடி கோடியா ஒண்ணும் இல்ல அப்பு...எதுக்கு அவசியம் இல்லாம எதுக்கு வரணும்கிறேன்..அப்படின்னு அப்பாகிட்ட சாந்தமாய் தாத்தா விளக்கம் கொடுப்பதையும் நான் கவனித்திருக்கிறேன். 1981 கடைசியில வீட்டுக்கு கரண்ட் இழுத்த சமயத்தில் கூட வயரிங் ஆளு உள்ள போறதயும் வெளில வரதயும் ஒரு பதை பதைப்போடு பார்த்துக் கொன்டிருந்தார் தாத்தா....! சாணம் மெழுகிட்டு இருந்ததாப்ப ஒரு பூச்சு பொட்டு வராது..... நோய் நொடி எதுவும் வராது எதுக்கு சிமிண்ட் போடணும்கிறன்னு அவர் கேட்ட போது ....எனக்கு ஒன்ணும் புரியல.

1982 ஒரு மார்கழி மாதத்துல தாத்தா சிவலோக பதவி அடஞ்சுட்டார்.....! வீட்டுத் தோட்டத்தில் அவரை அடக்கம் செய்தோம் அவரின் வேண்டுகோளுக்கிணங்க...ஒரு பிரின்சிபில் மேன்...! வீட்டுக்கு வந்து முதல் காரியம எங்க அறவீட்டு சாவின்னு தேடிய போது ....அது அப்பத்தாவின் இடுப்பில் ஏறி இருந்தது. அந்த சாவிய கொடுங்க அப்பத்தான்னு கேட்டப்ப அத்தன துக்கதுலயும் .....ஏன் அப்பு என்ன வேணும் சொல்லு நான் தாரேன்னுச்சுப் பாருங்க....! மீண்டும் அவர்களின் அந்த உறுதியான ஒரு பிரைவசி விளங்கியது. அதற்கு மரியாதை கொடுத்து யாரும் அதைகேட்பதையே மறந்து போனோம்.

காலங்கள் ஓடி ஓடி...2000 வருடத்திறுகு கொண்டு வந்து எங்களை நிறுத்திய சமயத்தில்....அப்பத்தா மட்டும் தான் வீட்டில் இருந்துச்சு....மகள்கள் எல்லாம் திருமணத்திற்கு பிறகு சென்றுவிட....அப்பாவும் நாங்களும் அப்பாவின் வேலை நிமித்தம் வேறு இடத்தில் இருக்க..... நடை உடையா இருந்த அப்பத்தா ஒரு மார்ச் மாதம் இறந்து போய் விட்டார்கள்.

இறுதி சடங்குகள் எல்லாம் முடிந்து உறவுகள் எல்லாம் வெளியில் அமர்ந்து பேசி கொண்டிருந்தனர்....6 அத்தைகளும் அவர்களின் பிள்ளைகளும், என் அப்பாவும் எனது குடும்பமும் வெளியே பேசி கொண்டிருந்தார்கள்....! கல்யாண சாவு இதுப்பா ஒரு அத்தை அப்பாவிடம் சொல்லி கொண்டிருந்தார்...எத்தனை பேரன் , பேத்திகள்....! ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் இறப்பை உறவுகளே அங்கீகரிக்கின்றனர்.....!அழுகை எல்லாம் நின்று...ஒரு புரிதல் வந்து விடுகிறது என்று எண்ணிக் கொண்டிருந்த என் முன்....ஆணியில் அறவீட்டு சாவி......ஆடிக்கொண்டிருந்தது. எஜமானர்களின் இடுப்பை அலங்கரித்து தனக்க்கு என்று ஒரு தனியடம் வைத்திருந்த சாவி.....யார் எஜமானர் என்று தெரியாமல் தற்காலிகமாய் ஆணியில் ஆடிக் கொண்டிருந்ததா.....அல்லது அழுகையில் விசும்பிக் கொண்டிருந்ததா என்று தெரியவில்லை.

ஒ.....ஓஒ.... பிரைவசி...பிரைவசி என்று மனிதர்கள் போற்றிக் கொண்டிருந்த..... அந்த பிரைவசி இப்போது என் கண் முன்னே ஆடிக் கொண்டிருந்தது.....எல்லோரும் மறந்து போன அல்லது அவர்களின் சுவரஸ்யத்து தீனி போடாத அறவீட்டு சாவி......இப்போது என்கையில்......! பெரிய விசயங்கள் ஏதும் இல்லாவிட்டாலும்....என்னதான் இருக்கிறது என்று பார்ப்போம் என்ற அரைகுறை புரிதலுடன் கூடிய மனதுடன்.......அறவீட்டை திறந்தேன்.....எனது காதுகளில் " தென்னாடுடைய.......தாத்தாவின் குரல் ஒலிக்க..மனம் இருட்டில் பள பளக்கும் அவரது வைரத்தோட்டை நினைவு படுத்த.....மிக நீளமான கனத்த சாவி கையில் கனக்க.....கூடவே சேர்ந்து மனமும் கனக்க...

" கிறீச்.......கிறீச்......."சப்தத்தோடு......பெரிய.தேக்கு மர பூண் போட்ட கதவு திறந்து வழிவிட....உள்ளே செல்கிறேன்.



(பதிவின் நீளம் கருதி இப்போதைக்கு நிறுத்தி.....கண்டிப்பா அடுத்த பதிவில் முடிச்சிடுறேங்க........)



தேவா. S