ஆடுவோம்...பாடுவோம்...கொண்டாடுவோம்!

எல்லா ஆர்ப்பாட்டங்களும், கூச்சல்களும், சந்தோசங்களும்....ஒழிந்த பின் கிடைக்கும் வெறுமை அசாத்தியமனது. நிறைய கூடி, நிறைய கழித்து அந்த ஆர்ப்பாட்டம் அடங்கும் தருணங்களில் சுவைக்கும் நிசப்தத்தையும் அமைதியையும் சுவைத்து பார்த்து இருக்கிறீர்களா?

வெறுமனே இருக்கும் பொழுதுகளை விட கொண்டாட்டங்கள் மிக முக்கியம் வாய்ந்தன. நமது கலாச்சாரத்தில்... நமது கலாச்சாரம் என்று மட்டுப்படுத்துவது கூட அறிவீனம்தான்...ஒட்டு மொத்த மனித இனத்திற்குமே கொண்டாட்டங்களும், கூத்தும் கேளிக்கைகளும் அத்யாவசியமானதின் அவசியமென்ன? விருந்தினர்களால் நிரம்பி இருக்கும்
நமது வீடு அவர்கள் எல்லாம் கிளம்பிப் போனபின் எப்படியிருக்கும்.....வெறுமையாய் இருக்குமல்லவா?

பல நேரங்களில் கொண்ட்டாங்கள் பற்றிய கற்பனையிலேயே அந்த வெற்றிடத்தை சுவைக்க மறந்திருப்போம்...சரியா? ஒரு விருந்து, ஒரு விழா...ஒரு கூட்டம், ஒரு கேளிக்கை, நடந்து முடிந்த கிடைக்கு அமைதிதான் முதற்பொருளாய் இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். இந்த முதற் பொருளின் பொருட்டுதான் எல்லா மனித அவசியங்களும் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும். இங்கே மிகைப்பட்ட பேரை நட்பாயும் உறாவாயும் கொண்டவர்களுக்கு....பிரிவு ஒன்று வந்துதானே ஆக வேண்டும்....?

காலமெல்லாம், பிரிவையும் இறப்பையும், இழத்தலையும் அடுத்த நிகழ்வின் தொடக்கமாய் கொள்ளாமல் அவற்றை கடந்த காலத்தோடு தொடர்பு படுத்தி அந்த நினைவுகளிலேயே அந்த, அந்த தருணங்களின் சந்தோசங்கள் மனிதனால் காலமெல்லாம் தொலைக்கப்பட்டு வந்து இருக்கின்றன. ஓ...அப்படியானால் கடந்த காலத்தை பற்றி நினைக்கவே கூடாதா என்று யாரோ கேட்பது எனக்கும் கேட்கிறது....! ஒரு வேளை உங்களின் நிகழ்காலத்தோடு கடந்த காலம் தொடர்புடையது என்றால் கடந்த காலத்தை நினைவில் கொண்டு வருவதில் தப்பேதும் இல்லை என்றுதான் நினைக்கிறேன்.

மனிதமனம் மீண்டும் மீண்டும் கேளிக்கைகளையும், சந்தோசத்தையும் கூட்டத்தையும் விரும்புவதற்கு உண்மையான காரணம் அதற்கு பிறகு கிடைக்கும் வெறுமையை சுவைக்கத்தான். ஆனால் ஏன் நிகழ்கிறது....? ஒவ்வொரு நிகழ்விற்கும் பிறகு அந்த நிசப்தத்தை யாரும் கவனிப்பதில்லை. மீண்டும் அந்த சந்தோசம், மகிழ்ச்சி நோக்கி பயணிக்கவே விரும்புகிறார்கள்....ஆனால் அந்த விருப்பம் அடுத்த முறையாவது அந்த கேளிக்கைகளுக்குப் பிறகு... கிடைக்கும் நிசப்தத்தையும் அமைதியையும் சுவைக்க முடியுமா என்ற மறைமுக விருப்பம்தான்.

ஒரு மதிய நேரத்தூக்கத்திற்கு பிறகு ஒரு நாள் மாலை 4 மணிக்கு எழுந்தேன். ஏதோ ஒன்றுமே இல்லாதது போல ஒரு உணர்வு இருந்தது மெல்லிய சோகம் ஒன்று என்னுள் குடி கொண்டிருந்தது போல உணர்ந்தேன். அதை இடைவிடாது தொடர்ந்து கவனிக்க கவனிக்க அது சோகம்....!எல்லாவற்றிலும் இருந்து பகல் நேரத்தில் விடுபட்டிருந்த மனம் சட்டென்று இயங்கமுடியாமால் என்னையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்ததை உணர்ந்தேன்.......

நான் மனதைப் பார்க்க, மனம் என்னைப் பார்க்க...மூன்றாவது ஒரு விசயம் ஏதும் இன்றி ஒரு வித சோம்பலோடு கூடிய நிசப்தம் இருந்தது. அது மனதோடு பழக்கப்படாததாய் இருந்ததால்....எப்போதும் வேறு ஒன்றின் தொடர்பிலேயே இருந்து பழக்கப்பட்டு இருந்ததால்..அதனை சோகம் என்றும், யாருமில்லை உன்னோடு என்றும் என்னிடம் விவரித்த மனம் அந்த சூழலின் அர்த்தம் விளங்காமல் மெல்லிய சோகத்தை படரவிட்டு என்னை ஏமாற்றியதைக் கண்டறிந்தேன்.

மனதின் குரலை சட்டை செய்யாமல் அந்த நேரத்தை நீட்டித்து நீட்டித்து....அந்த நான் மட்டும் இருந்த நிலையை...அணு அணுவாய் பருகத்தொடங்கினேன்.....ரசித்து ரசித்து.....சுவைத்து சுவைத்து நீண்டு கொண்டிருந்த நிமிடங்கள் மணி ஆனது. அப்படிப்பட்ட தருணங்களை விட்டு வெளிவரும் போது .....மூன்றாவது விசயத்தோடு, பொருளோடு, அல்லது மனித மனதோடு தொடர்பு கொள்ளும் தருணஙகலில் மனம் மிகவும் உற்சாகமாயும், வேகமாயும் புரிதலோடும், இன்னும் நேர்த்தியாகவும் தொடர்பு கொள்ளும் விசயத்தையும் கவனித்தேன். எங்கே இருந்து கிடைத்தது....இந்த துள்லலும் உற்சாகமும்....? அந்த வெறுமையில் இருந்து..... எங்கே இருந்து கிடைத்தது வெறுமை....? கூடிக் களித்ததில் இருந்து......

"உவப்பத் தலைகூடி உள்ளப் பிரிதல்
அனைத்தே புலவர் தொழில்''

வள்ளுவனின் வாக்கின்படி உள்ளப் பிரிதலில் ஒரு சுகம் இருந்திருக்க வெண்டும் அதனால் தான் கற்றறிந்த (கல்வி - அனுபவக்கல்வி அல்லது இறக்கும் வரை படிக்கும் பாடங்கள்) புலவர்கள் உவப்ப, உவப்ப தலைகூடி விட்டு அதாவாது முதலில் சொன்னேனே....அந்த ஆட்டம் பாட்டம் கொண்டாட்டம் எனக் களித்துவிட்டு..... நிறைய பேறை சந்தித்து மகிழ்ந்து பின் ............அந்த நினைவுகளை நெஞ்சில் தேக்கி.....வெறுமையை உணரத்தான்...உள்ளப் பிரிகிறார்.....

வாழ்க்கையை ....ஆடுவோம்.....பாடுவோம்...கொண்டாடுவோம்...........கொண்டாடி திளைத்து....அதன் எச்சமாய் இறுதியில் கிடைக்கும் நிறைவென்னும் வெறுமையையும் சுவைத்து சுவைத்து... நிசப்தமாக தொடரட்டும் கொண்டாட்டம்... தொடர்ந்து தொடர்ந்து...தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் பேரமைதியின் இரைச்சலில் கரைத்துக் கொள்வோம்..............!


தேவா. S