ஹாய்.....!

ஒவ்வொரு முறை கட்டுரைகளை எழுதிவிட்டு கட்டுரைக்குள்ளேயே நின்று ஏதோ கருத்துக்களை சொல்லிவிட்டு போவது வழக்காமான நிகழ்வாகிவிட்டது. கட்டுரைகளின் கருத்துக்களுக்கு நன்றி சொல்வதும் சொல்லும் கருத்துக்களைப் பற்றி சிந்திப்பதும் ஒரு தனி நிகழ்வாகவே பெரும்பாலும் அமைந்து விடுகிறது. பெரும்பாலும் வாசகர்களிடம் பேசுவது என்பது இல்லாமையால் ஏதோ ஒரு நெருக்கம் விடுபட்டுப் போவதாக உணர்ந்தேன். அதனால் அடிக்கடி கருத்துக்களை தாண்டி நாம் சந்தித்துக் கொள்ளும் நிகழ்வுகள் இருக்க வேண்டும் என்று எண்ணியதின் விளைவு,,,இதோ உங்களோடு பேசிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

கருத்துக்கள் கட்டுரைகள், கவிதைகள், உணர்ச்சி பூர்வமான விவாதங்கள் இதற்கு பின்னால் மனிதம் மனிதத்தோடு கைகோர்க்கும் உன்னதமான விஷயம் மறைமுகமாகவே நடந்து கொண்டிருக்கிறது. ஆன் லைனில் சந்துக் கொள்வதும், வலைப்பூக்களில் எழுதுவதும் தாண்டி உறவுகள் ஆரோக்கியமாக கைகோர்க்கப்பட்டு எதார்த்த வாழ்கையின் தூண்களாக மாறவேண்டும். சிக்கல் இல்லாத உறவுகளாக அமைவதில் நல்ல சமுதாயம் அமையும்.


எழுதிக் கொண்டே இருப்பதற்கு நிறைய தெரிந்து கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. வாசிப்பது எல்லாம் நமக்குள் விழுந்து கிரக்கிக்கப்பட்டு செரித்து புரிதலில் இருந்து வேறு விதமாய் உயிர்த்தெழுந்து வெளிவருகிறது. கற்றுக் கொள்வதற்கு நிறைய பேரிடம் பேச வேண்டியிருக்கிறது. நிறைய அனுபவங்களை உள்வாங்க வேண்டியிருக்கிறது.

நம்முடைய பிரச்சினைகளையும் அடுத்தவர் பிரச்சினைகளையும் கூர்ந்து கவனித்து நமது தவறுகளையும் அடுத்தவரின் தவறுகளையும் எவ்வளவுதான் உள்வாங்கினாலும் மீண்டும் தவறு நிகழ்வது தவிர்க்க முடியாததாய் இருப்பதை உணரும் போது ஆச்சர்யமாயிருக்கிறது...! சறுக்கல்களும் தவறுதலும் மனித இயல்புகள் அவை மாறாது என்றும் தவறுகளை உணர்தலிலும் மீண்டும் அதே தவறு நிகழாது கவனிப்பதிலும் தெளிவாய் இருப்பவர்கள் நல்ல மனிதர்கள் ஆகிப் போகிறார்கள்.


நானும் ஏதேதோ எழுதுகிறேன். முகம் பார்க்காத உறவுகளின் வாசிப்புகளும் நேசிப்புகளும் வியக்க வைக்கிறது. ஆன்மீகத்தை தவறாக மதத்தோடும் கற்பனை கடவுளரோடும் தொடர்புபடுத்தி ஒரு ஏமாற்ற வாழ்க்கை வாழும் மனிதர்களுக்கும், விசயம் தெரிந்தவர்கள் தம்மை கடவுளரோடு தொடர்பு படுத்தி எம்மக்களை ஆட்டுமந்தைகளாக்கி வைத்திருப்பதில் இருக்கும் கோபத்தில் ஆன்மீகம் சார் கருத்துக்களை எழுதுகிறேன்.

ஆன்மீகம் சார் கருத்துக்களை சொல்லும் போது புறத்தில் இருகும் அன்றாட வாழ்க்கையில் பார்க்கும் பொருள்களை வைத்து உதாரணம் சொல்ல முடியாது...அகம் நோக்கிய திருப்புதலுக்கு கொண்டு சொற்களை பிரோயோகம் செய்யும் போது....வாசிப்பாளனின் மனம் உள் நோக்கி திரும்ப தயாராகி தன்னை உற்று நோக்கும் போது என் கட்டுரை புரிகிறது.

அப்படி உள் நோக்கி திரும்ப மனம் பெரும்பாலும் யாருக்கும் ஒத்துழைக்காது. மனம் வெளியேதான் ஓடும்...அதை உள் நோக்கி திருப்ப மனதில் அமைதியும் பொறுமையும் தேவையாயிருக்கிறது... ஆனால் பரபரப்பு வாழ்க்கையில் அப்படி இருப்பது குதிரைக் கொம்புதான்.... அதனால் என் கட்டுரையின் சாரங்கள் பிடிபடுவது கடினமகிப் போகிறது.

எளிமையாக சொல்ல முயற்சித்தாலும், எளிமை என்பது பழக்கம் சார்ந்த அனுபவம் சார்ந்த ஒன்றுதான். எவ்வளவுதான் எளிமை என்று 10 பிள்ளைகள் பெற்றவள் சொன்னாலும் முதல் பிள்ளை பெறுபவளுக்கு அது கடினம்தான். புரிதலுக்கு அனுபவம் முக்கியமாகிறது. அனுபவத்திற்கு பொறுமை காரணமாக அமைகிறது. பொறுமைக்கு மன அமைதி காரணமாயிருக்கிறது. மன அமைதிக்கு நம்ம நாமே பார்த்துக் கொள்வது காரணமாகிறது. நம்மை நாமே பார்த்துக் கொள்வதா? அப்டீன்னா?

24 மணி நேரத்தில் 18 மணி நேரம் சுற்றி இருக்கும் எல்லாவற்றையும் பற்றி சிந்திக்கிறோம். இன்னும் சொல்லப் போனால் மிச்சமிருக்கும் 6 மணி நேர தூக்கத்திலும் கூட அதுதான் நடக்கிறது. நான் என்ன சொல்கிறேன்… ஒரு நாளைக்கு 20 நிமிசம் ஒதுக்கி....... அந்த நேரத்தில் வேறு எதைப் பற்றியும் எண்ணாமல் நம்மை பற்றியும் நமது உடலின் இயக்கம் பற்றியும் என செய்து கொண்டிருக்கிறோம், எங்கே போய்க் கொண்டிருக்கிறோம் என்பது பற்றி சிந்திப்பதில் என்ன சிக்கல் இருக்கிறது?

நமக்குள் நடக்கும் விசயங்கள் பிடிபட...கர்வம் என்பது சுக்கு நூறாகும். கர்வம் என்ற உடன் ஒரு கதை நினைவுக்கு வருகிறது. ஆபிரஹாம் லிங்கன் அமெரிக்காவின் ஜனாதிபதியாக இருந்த போது அமெரிக்க பாராளுமன்றத்தில் எதிர்கட்சி வரிசையில் இருந்த ஒருவர் லிங்கனை அவமானப்படுத்த வேண்டும் என்று ஏதோ விசயம் பற்றி பேசும் போது இடையில் " உங்கள் தந்தை தைத்துக் கொடுத்த செருப்பு இன்றளவும் என்னிடத்தில் உள்ளது என்று சொன்னாராம்" இப்படி சொல்வதின் மூலம் லிங்கன் ஒரு செருப்பு தைப்பவரின் மகன் என்று ஏளனம் செய்வதே சொன்னவரின் மனதில் இருந்தது.

லிங்கன் அதை பொறுமையாக கேட்டுவிட்டு..." ஓ அப்படியா...! என் தந்தை தைத்துக் கொடுத்த செருப்பு இன்னும் அப்படியே இருக்கிறதா? பழுதாகாமல் இருக்கிறதா ? என் தந்தையின் தொழில் நேர்த்தி அப்படி " என்று சொல்லிவிட்டு மேலும்..." இனி அந்த செருப்பு பழுதடைந்தால் என்னிடம் கொண்டு வாருங்கள் நான் சரி செய்து தருகிறேன் " என்று சாதாரணமாகவே சொன்னாராம்....!

அவர் ஆபிரஹம் லிங்கன்....! தெருவில் அலைந்து கொண்டிருந்த போதே.. தான் ஒரு அமெரிக்க ஜனாதிபதியாகி அடிமை முறைகளை நீக்குவேன் என்ற கனவு கொண்டவர். அவரிடம் கர்வம் இல்லை. ஆனால்...இன்று...கத்துக்குட்டிகளும், கரப்பான் பூச்சிகளும், மீசை இருப்பதாலேயே தன்னை புலி என்று கருதிக் கொள்ளும் பூனைகளும் காட்டும் மமதை இருக்கிறதே.....அதை சொல்லில் வடிக்க முடியாது. மனிதர்களின் மமதையும் தலைக்கனமும் அவர்களை வேறோடு சாய்க்கும்.

அட.....இப்போ கூட நான் ஏதோ கருத்து சொல்ல வரலை பாஸ்....! இந்த கட்டுரையில் எந்த கருத்தும் இல்லை... நான் உங்ககிட்ட பேசிட்டு இருக்கேன்....! நம்ம பங்காளி வசந்த் ( நான் உங்க உறவுக்காரன் அப்பு)சொன்னது மாதிரி...பாட்சா மாதிரி ஹிட் படம் கொடுங்க பங்காளி, புரியாத பாபா மாதிரி ஏன் எழுதணும்னு சொன்ன கருத்துக்களும், மின்னஞ்சலில் வரும் அறிவுரை மற்றும், விமர்சன கருத்துக்களையும் செவி கொண்டு கேட்டு கவனமாகவே நடை பயில்கிறேன்.

ஒரு விசயம் மட்டும் உண்மை பாஸ்..... என்னாதான் தெரிஞ்சுகிட்டதா மனசு நினைச்சுகிட்டாலும் இன்னும் ஒண்ணுமே தெரியாதவனாய்....ஒரு புள்ளியாய்...பிரபஞ்சத்தின் முன் நின்னுட்டு இருக்கோம் பாஸ் எல்லோரும்....

நல்ல கட்டுரைகளை படிக்கணும்....! நல்ல கட்டுரைகளை எல்லோரும் எழுதணும்...! 60 பேருக்கு கமெண்ட் பண்ணினா... 30 பேர் நிச்சயமா வருவாங்கன்ற நிலை மாறி.... ஆரோக்கியமான சூழ்நிலை வரணும். அவ்ளோதான்.. மத்தபடி... இது கட்டுரை இல்லை.....அதனால ஒரு டைட்டில்குள்லே அடைக்க முடியாது..... அடிக்கடி சந்திப்போம் பாஸ் இந்த “ ஹாய்....” மூலமா...!

வாழ்வில் எல்லா வளமும் பெற்று எல்லோரும் இன்புற்று இருப்போமாக..!


தேவா. S