சுகம்...!

முன்பெல்லாம் நிறைய பேசிக் கொண்டிருப்பேன்,இப்போது எல்லாம் எழுதிக்கொண்டே இருக்கிறேன்.பேச்சின் ஒலி வடிவம் இப்போது வரி வடிவமாயிருக்கிறது.

சரி எதற்கு எழுத வேண்டும்? எழுத்தின் மூலம் எங்கே செல்கிறது பயணம்? எழுத்தின் மூலம் எழுத்தில்லாத இடத்திற்கு....! ஆமாம்..எழுதி எழுதி எல்லாம் மறக்கவேண்டும். அன்றாட வாழ்க்கை ஏற்றி வைக்கும் சுமைகளே டன் டன்னாக இருக்கும் அதே நேரத்தில் அறிந்து கொண்டது அதற்கு மேல் சுமையாயிருக்கிறது.

லோடு வண்டியில் இருந்து ஒவ்வொன்றாய் இறக்கி வைத்து விட்டு கடைசியில் வண்டியையும் சேர்த்து அழித்து விட்டு எதுவுமற்றுப் போகவேண்டும். இதுதான் இலக்கு என்றாலும் விருப்பபடாமல் நிறைய சேர்த்து வைத்துக் கொண்டு விட்டதாக படுகிறது.

நான் வாழும் வாழ்க்கை நான் விரும்பி வாழ்வதா இல்லை திணிக்கப்பட்டதா என்று பார்க்கும் போது பெரும்பாலும் திணிக்கப்பட்ட வாழ்க்கை வாழ்வதாகவே எனக்குப் படுகிறது. சமூகம் சார்ந்த ஒரு வாழ்வியல் அமைப்பில் பெருமபாலும் அடுத்தவர்களுக்காக சந்தோசப்பட்டு அடுத்தவர்களுக்காக கோபப்பட்டு என்று பெரும்பாலும் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதாகவே படுகிறது.

எந்த செயல் நடந்தாலும் அல்லது நம்மிடம் சொல்லப்படும் எல்லா கருத்துக்களும் சரி என்றோ தப்பு என்றோ ஒரு பதில் சொல்லி ஆகவேண்டியிருக்கிறது. இதிலிருந்து கொஞ்சம் நகர்ந்து நீங்கள் சொன்னதை நான் முழு மனதோடு கூர்ந்து கவனித்துக் கேட்டுக் கொண்டேன். மிக்க நன்றி ஆனால் எனக்கு கருத்து சொல்ல இதில் ஒன்றும் இல்லை ஆனால் கவனித்துக் கொண்டேன் என்று ஒரு நண்பரிடம் அவர் கூறிய ஒரு காசிஃப் (வம்பு) பற்றி நான் கூறிய போது, நண்பருக்கு கோபம் வந்தது எனக்கு ஆச்சர்யத்தை வரவழைத்தது.

இது என்ன ஒளிந்து கொள்ளும் முயற்சி? செய்தியை கேட்ட நீங்கள் இது சரி அல்லது தப்பு என்று கூட பதில் சொல்ல திரணியற்றவரா? என்று எனக்குள் நான் பாதுகாப்பாய் தேவைப்பட்டால் முக்கியமான விசயங்களுக்கு உபோயோகம் செய்யலாம் என்று வைத்திருந்த கோபத்தை எடுக்குமாறு மறைமுகமாக தூண்டினார்.

எனக்கு சிரிப்பு வந்தது. மீண்டும் சொன்னேன் இதில் கருத்து சொல்ல ஒன்றும் இல்லை தயவு செய்து என்னிடம் எதுவும் திணிக்காதீர்கள் என்று....அவர் அடுத்த மனிதரிடம் போய் என்னை லூசு என்று சொல்லியிருப்பார்..அது பற்றியும் எனக்கு கவலை இல்லை....ஏனென்றால் அதுவும் அவரின் கருத்துதானே...

நான் என்னை மாதிரி இருப்பதுதானே அழகு? எனக்கு எதற்கு வேறு முகங்கள்?

எட்டாவது படிக்கும் போது ஒரு சம்பவம் நடந்தது. எங்க தெருவில் இருக்கும் பசங்க எல்லாம் மைதானத்தில் கிரிக்கெட் விளையாடுவோம்...அப்போது பக்கத்து தெருவில் இருந்த டீமோடு மோதியதில் அவர்கள் ஜெயித்து விட்டார்கள். விளையாட்டு முடிவில் சண்டை வந்து விட்டது. நல்ல வாக்குவாதம் நானும் எதிரணிக்கு எதிராக அம்பயர் அவுட் கொடுத்தது தப்பு என்று வாதிட்டு விட்டு வந்து விட்டேன்.

என்னைப் பொறுத்த அளவில் அந்த பிரச்சினை அந்த மைதானத்தை விட்டு வெளியே வரும்போதே முடிந்து விட்டது ஆனால் எனது நண்பர்கள் எப்போதும் இதைப் பற்றியே பேசுவதும் சதித்திட்டங்கள் தீட்டுவதும், எங்களை தோற்கடித்த அணியில் இருக்கும் ஒவ்வொருவரையும் பற்றி தவறாக பேசுவதும் என்று தினமும் புகைய வைத்துக் கொண்டிருந்தனர். எனக்கு பிடிக்காததால் நான் விளையாடப் போவதையே குறைத்துக் கொண்டேன்.

விடுமுறை தினங்களில் அம்மா கண்டிப்பாய் மதியம் என்னை உறங்க சொல்வார்கள். அப்படி உறங்கி ஒரு 4 மணி மாலைக்கு எழும்போது ஒரு வித மெல்லிய சோகம் போன்ற உணர்வு இருக்கும் மனதில். நான் வெறுமனே வீட்டு வாசப்படியில் போய் அமர்ந்து கொண்டு அந்த உணர்வினை என்னவென்றே சொல்லவும், புரிந்து கொள்ளவும் முடியாமல் அனுபவித்துக் கொண்டு இருப்பேன்.

மாலை வெயில் தணியும் நேரத்தில் ஆனந்தமாய் இருக்கும் அந்த உணர்வு வெளியில் இருக்கும் எதுவோடும் தொடர்பு இல்லாமல் வெறுமையாய் ஒரு ஆராதனை நடத்திக் கொண்டு இருக்கும்.

எதுவுமே கேட்கப் பிடிக்காமல், பேசப் பிடிக்காமல் அதை அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும் நேரத்தில் தான் நண்பர்கள் ஊர் வம்பை பேசுவதற்கு என்னை வலுக்கட்டாயமாக இழுப்பார்கள். அவர்கள் இப்படி பேசுவதில் வசதியாய் பழகிப் போய்விட்டார்கள் மேலும் இப்படி அடுத்தவர் பற்றி குற்றம் குறை கண்டு பேசுவதில் தன்னை நல்லவன் என்று காட்டும் முயற்சிதான் இருக்கிறது.

நான் நல்லவன் என்று காட்ட ஏன் ஊரில் இருப்பவன் எல்லாம் அயோக்கியனாக இருக்கவேண்டும்? நான் மட்டும் நல்ல செயல்கள் செய்தால் போதாதா? என்று கேள்வி எனக்குள் எப்போதும் அலை மோதும். தேவையான விசயங்களை பேசுவதில் தவறு இல்லை. சம்பந்தமே இல்லாத மனிதர்களைப் பற்றி பேசுவதும் பொறாமை கொள்வது.. இட்ஸ் நாட் மை கப் ஆஃப் டீ..... எனக்கான செயல் அல்ல அது....!

எனக்குப் பிடித்த படம், எனக்குப் பிடித்த பாடல், எனது கவிதை எனது தேடல், எனது பக்தி, எனது காதல் எல்லாம் அடுத்தவரின் விருப்பு வெறுப்புக்கு ஏற்றவாறு இருக்க வேண்டும் என்று எந்த தேவையும் அவசியமும் இல்லை ஆனல் சக மானுடரை அது பெரும்பாலும் துன்புறுத்தாமலும் பாதிக்காமலும் இருந்தாலும் சரிதன்.

எனது வலைப்பக்கம் கூட அப்படித்தான்... சந்தோசத்திற்காக செல்லும் ஒரு பூங்கா போல.. ஒரு கடற்கரை போல, ஒரு இயற்கை எழில் கொஞ்சும் இடம் போல, வலைப்பக்கத்தை விட்டு வெளியேறும் போது ஒரு சுகமான அனுபவத்திற்கும், சில நேரங்களில் சிந்தனையை தூண்டும் படியும் இருக்கும் படியாக கவனமாக பார்த்துக் கொள்கிறேன்.

நம்மைச் சுற்றி இருப்பவர்களுக்கு கோடி ரூபாய் கொடுக்க முடியாது. வாழ்வியல் முறை அதற்கு உதவாது.........ஆனால் ஆனந்தத்தையும், திருப்தியையும்.. நேர்மறையான அதிர்வுகளையும் கண்டிப்பாய் கொடுக்கமுடியும். இட்ஸ் நாட் காஸ்டிங் எனிதிங்.......

விருப்பப்பட்ட வாழ்க்கை வாழும் அதே நேரத்தில் அது அடுத்த மனிதருக்கும், சமுதயத்திற்கும் அதனால் பாதிப்பு இல்லாதவாறு பார்த்துக் கொள்ளல் நலம்.

சரிங்க நான் வர்றேன்... என் வீட்டுத் தோட்டத்தில் நிறைய ரோஜாப்பூக்கள் பூத்திருக்கின்றன...அவைகளோடு கொஞ்சம் பேச வேண்டியிருக்கிறது...!

அப்போ வர்ர்ர்ர்ட்டா!


தேவா. S