சுமை....!

ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் ஒரு வித சூழ்நிலைகள் உருவாகி அதன் போக்கில் நாம் விரும்பினாலும் விரும்பாவிட்டாலும் நகர்ந்து செல்லவேண்டியிருக்கிறது. பெரும்பாலும் வாழ்வென்றால் என்ன? நாம் இங்கே என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறோம்? ஏன் செய்து கொண்டிருக்கிறோம் என்ற கேள்வியோடு தேடலில் இருப்பவர்கள் நிச்சயமாய் தொடர்ந்து நான் எழுதுவதை வாசிக்கிறார்கள்.

அதே நேரத்தில் தேடலில் இல்லாதவர்களும் புரிகிறதோ இல்லை புரியவில்லையோ...என் மீது கோபம் கொண்டாவது என்னதான் எழுதி இருக்கிறான் என்று விமர்சிக்க வேண்டியாயினும் வாசித்து விடத்தான் செய்கிறார்கள்.

பெரும்பாலும் மனம் மறுத்தாலும் ஆன்மா வாசிக்கத்தான் தூண்டும். இது கண்ணாடியில் நம்மை நாமே பார்த்துக்கொள்ளும் ஒரு பாங்கு ஆதலால்.... ஒரு வித கவனம் ஈர்க்கப்படுவதும் அதை மறுத்து மனம் வெளியே கூட்டிச் சென்று கேளிக்கைகளை வேடிக்கைப் பார் இங்கே ஒன்றுமில்லை என்று கட்டளைகள் போடுவதையும் நாம் அறியாமலில்லை.

ஒவ்வொருவரின் தனிப்பட்ட விருப்பங்களின் மூலம் அடைய நினைப்பது ஒரு நிம்மதி நிலையை, இந்த நிம்மதியை வேண்டித்தான் மறைமுக ஓட்டமாக பொருளீட்டலும், புகழ் தேடலும், இன்ன பிற சுகங்களைத் தேடலும் தொடருகிறது. பெரும்பாலும் உடல் சார் இன்பங்களைத் தேடி தேடி துய்த்து, துய்த்து, அடுத்து என்ன? அடுத்து என்ன... என்று ஓடும் ஒரு கணத்தில் சட்டென்று எல்லாம் நின்று....இதுவெல்லாம் தாண்டி ஏதோ ஒன்று இருக்கிறது அதுதான் நமது நிம்மதி என்று உணர முடியும் ஆனால் எல்லோருமா உணர்ந்து விடுகிறார்கள்? சிலர் உணரலாம்...சிலர் கடைசி வரை எது நிம்மதி என்று உணராமலும் போகலாம்.

இப்படி உணர்தலும் உணராமல் போதலும் எதைப் பொறுத்தது...? இதற்கான பதில் வேறெங்கோ நம்மை பயணிக்க வைத்து விடுமாதலால் அது பற்றி பிறிதோர் சமயம் விரிவாக பார்க்கலாம்....

எல்லாமே ஒரு விளையாட்டு. வேண்டும் என்பவனும் வேண்டாம் என்பவனும், நண்பனும், எதிரியும், சுற்றமும் ஒன்றுதானே...ஒன்றிலிருந்தது வேறாகி நின்று அது நம்மையே முறைக்கிறது, நம்மையே கேலி செய்கிறது, நம்மையே கேள்வி கேட்கிறது, நாமாய் இருந்து பதில் சொல்கிறது. மொத்தத்தில் இருப்பது ஒன்றுதான்..அதனால்தான் எல்லாமே ஒரு நகைச்சுவை காட்சியை ஒத்ததாய் ஒரு வித புரிதலில் பார்த்துக் கொண்டு நகர்கிறோம்.

திருக்குர் ஆனில் ஒரு வாசகம் வரும், அதாவது இறைவன் கூறுவதாக...."நான் சூழ்ச்சிகளுக்கு எல்லாம் சூழ்ச்சிக்காரன்" என்று, இங்கே என்ன கவனிக்க வேண்டும் என்றால் மனித மனங்களுக்குள் அகப்பட்டு மாயையில் போடப்படும் திட்டங்கள் எல்லாம்....தூசியை விட அற்பமானது. நாம் என்ன திட்டம் வேண்டுமானாலும் போடலாம், சூழ்ச்சிகள் செய்யலாம்...

ஆனால் பிரபஞ்ச சக்தியின் மாசற்ற வெளிப்பாட்டின் முன் அது எம்மாத்திரம். வீடு நாம் கட்டுவோம் திட்டம் தீட்டி அழகாக, இத்தனைக்கு இத்தனை அடி நீளம், அகலம், இங்கே இத்தனை பெட்ரூம், கிச்சன், அட்டாச்ட் பாத்ரூம், குளிர்சாதன வசதி, தெற்கு பார்த்த வாசல், ஒரு ஸ்கொயர் பீட்டுக்கு இவ்வளவு காசு என்று பார்த்து பார்த்து காசு சேர்த்து, திட்டம் தீட்டி கட்டுவோம்.....

ஒரு பூகம்பம் எல்லாவற்றையும் பெயர்த்து எறிந்து விடும்.

முதலில் சொன்ன திட்டம் மனித மனத்தின் திட்டம். தான் கோடாணு கோடி ஆண்டுகள் வாழப்போவதாய் மனித மனம் உண்டாக்கிய மாயா திட்டம். இரண்டாவது சொன்னது பிரபஞ்ச நியதி...எல்லாம் வல்ல இயற்கையின் திட்டம். முதல் திட்டம் இரண்டாவதின் முன்னால் ஏதாவது சண்டைகள் போட முடியுமா? மறுப்பு தெரிவிக்க முடியுமா...? நமது திட்டங்கள் எல்லாம் பொடி பொடிதானே...! நானே வல்லவன் என்று எண்ணும் அதி நுட்ப நவீன மூளைகள் எல்லாம் இயற்கைக்கு முன்னால் வெறுமனே திரவத்தில் மிதக்கும் வெள்ளை சதைக் கோளம்தான்.

சில கேள்விகளை கடந்த வாரத்தில் சில நண்பர்கள் மூலமாக நான் எதிர் கொள்ளவேண்டியிருந்தது. சில கேள்விகளுக்கு ஆம் இல்லை என்று பதிலளிக்க முடியும், சில கேள்விகளுக்கு ஒரு பாராவில் இது... இது இப்படி என்று எங்கேயோ படித்த விளக்கத்தை மூளையின் நினைவுப் பகுதியில் இருந்து உருவி நாமே சொல்வது போலச் சொல்லி ஒரு பொய்யான பாராட்டுதலைப் பெற்றுக் கொண்டு இறுமாப்படைய முடியும், சில கேள்விகளுக்கு பதில் தெரியாவிட்டாலும் தெரிந்ததைப் போல அலட்டிக் கொள்ள முடியும், சில நேரங்களில் கேள்வி கேட்பவருக்கே என்ன கேட்கிறோம் என்று தெரியாமல் கேள்வி கேட்டு பதில் சொல்பவரும் என்ன பதில் சொல்கிறோம் என்று தெரியாமல் சொல்லிவிட்டு இருவருமே ஒருவரை ஒருவர் ஏமாற்றிக் கொள்ள முடியும்.....

ஆனால்...சில கேள்விகள் பதில் சொல்பவருக்கு அன்றி கேள்வி கேட்கப்படுபவரின் அனுபவத்திற்கான ஒரு விதையாய் மாறிவிடும் ஆச்சர்யமும் உண்டாகி விடும். அப்படிப்பட்டவை கேள்விகள் அல்ல நம்மை எங்கோ தூக்கிச் செல்லும் கணைகள்.

என்னை நோக்கி ஒரு மூன்று கேள்விகள் சரமாரியாய் பாய்ந்தது மூன்று வெவ்வேறு நபர்களிடம் இருந்து அந்த கேள்விகள் என் செவிகளுக்குள் பாய்ந்த மாத்திரத்தில் ஒரு ஆழ்நிலை பயணத்தில் நான் அகப்பட்டு எங்கோ சென்றது என்னவோ உண்மை ஆனால் இப்போது பதில் சொல்வது கேள்வி கேட்டவர்களுக்கான பதிலாக நான் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை மாறாக எனது அனுபவத்தினை நானே எழுதிப்பார்த்து மீண்டும் உணரும் ஒரு உத்தியாக மட்டும் எடுத்துக் கொள்கிறேன்.

கேள்விகள்:

1) அடிக்கடி உங்கள் உலகம் வேறு, வேறு என்று சொல்கிறீர்களே? உங்கள் உலகம்தான் என்ன? அங்கு யார் இருக்கிறார்கள்....?

2) ஆன்ம முக்திக்கு உங்களின் சொந்த நாட்டிற்கு வரவேண்டும் என்று சொல்கிறீர்களே? ஏன் இந்தியாவைத் தவிர வேறு நாட்டில் இருப்பவர்களுக்கு ஆன்மா இல்லையா? உங்கள் சொந்த நாட்டை விடுத்து வசிக்கும் நாட்டிலேயே ஆன்ம முக்திகான வழி இல்லை அல்லது பெற முடியவில்லையெனில் உங்கலின் தேடல் வீண்தானே?

3) யார் நீங்கள்? நீங்கள் ஞானியா!!! இல்லை காதலில் தோல்வியுற்ற ஒரு தேவதாசா? இருவரும் இப்படியேதான் பேசுவார்கள்

மூன்றும் மூன்று விதமான அனுபவமாய் போய்விட்டது...! இதை எழுத்தில் இறக்கி வைத்துவிட்டால் வார்த்தைகளைக் கடந்த ஒரு அனுபவம் என்னுள் தேங்கி நிற்கும்...கரைந்து போன கற்பூரமாய்!

அடுத்த பதிவில் இந்த மூன்று கேள்விகளுக்குமான பதிலை எனக்கு நானே சொல்லிக் கொள்கிறேன்...! சுமைகளை அதிகம் சுமப்பதில் எனக்கு விருப்பமில்லை!

100 கிலோ தங்கமாய் இருந்தாலும் சரி அல்லது அது இரும்பாய் இருந்தாலும் சரி..என்னைப் பொறுத்த வரையில் பயன்பாடுகளை கணக்கு கூட்டும் ஒரு பொருளாதாய நிலை தாண்டிப் பார்த்தால்....சுமை சுமைதான்....!

பயணங்களும் பாதைகளும்
கணிக்க முடியாத தூரங்களில்
இறக்க முடியாத என் சுமையோ
கழிக்க நினைக்கும் பொழுதுகளில்
கூடிக் கூடி என்னை கூனனாக்கி விடுமோ?
கடைத்தேறலுக்கான தேடலும்...
தேடலுக்கான ஆவலையும் சுமத்தலே...
என் அஞ்ஞானத்தின் அறைகூவல்தானோ?

காத்திருங்கள் நாளை வரை....!


தேவா. S