ப்ளாச்சுலன்னா..ப்ளாச்சுல...!

ப்ளாச்சுலன்னா..ப்லாச்சுலன்னா தேனு மாதிரி இனிக்குமுன்னா..யாக்கா வாங்கி டேஸ்ட் பாருங்கக்கா...பேருந்து நிலையத்திற்குள் வந்து செல்லும் பேருந்துகள் சில மணிகள் நின்று கிளம்பும் . சில பேருந்துகள் நிலையம் உள்ளே வந்து ஒரு சுற்று சுற்றி சில நிமிடத்திலேயே சென்று விடும்.

அந்த பேருந்து நிலையத்தில் மாற்றுப் பேருந்துக்காக ஒரு உச்சி 12 மணி கோடை வெயிலின் உக்கிரத்தை தாங்கியபடி நான் அமர்ந்திருந்தேன் . காத்திருந்த பொழுதில் என் பார்வை அடிக்கடி தடுக்கி விழுந்தது இந்தச் சிறுவனின் மீது. எனது கண்ணேட்டதில் 10 தாண்டியிருக்காது வயது. கருத்த தேகமும், படிய வாரின தலையும்...பட்டனுக்கு மாற்றாய் ஊக்கு போட்டு மூடியிருந்த சட்டையும், ஊதா நிற வெளுத்த கால் சட்டையும்..அவனின் குடும்பத்தின் பின்புலத்தை மெதுவாய் போதித்தன.


பம்பரமாய் வியாபரம் செய்வதும், கூடவே விற்கும் சக வியாபரிகளை விட தன்னை முன்னிறுத்தி தன்னுடைய பலாச்சுளைகளை விற்க பட்ட பிரயத்தனமும் அவனின் பொருளாதார தேவையை கண்முன் கொண்டு வந்து நிறுத்தின. சிலர் வாங்கினர்.... சிலர் வாங்கி பணம் கொடுத்து சில்லறை வாங்கும் முன் பேருந்துகள் நகரத் தொடங்கின...! பையன் ஓடோடி சென்று சில்லறை கொடுத்துக் கொண்டும்... வீசிய சில்லறைகளை பொறுக்கிக் கொண்டும் தனது வியாபரத்தை நகர்த்திக் கொண்டு இருந்தான்.

கொஞ்ச நேரம் பேருந்துகள் வரவில்லை அந்த நேரத்தில் பேருந்து நிலையத்தில் இருந்த பயணிகளிடம் தன்னுடைய வியாபாரத்தை செய்ய முயன்று கொண்டிருந்தான். எனக்கு சற்று தொலைவில் ஒரு மத்திய வயது கொண்ட ஒருவர் நின்று கொண்டிருந்தார்...அண்ணா....ப்ளாச்சுலன்னா.... பாக்கெட் பத்து ரூவான்னா...அவன் கூவலை கேட்காமல் வேறு எங்கோ பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்த மனிதர் சட்டென்று திரும்பி...ஏம்பா படிக்கிற வயசுல... இப்படி யாவாரம் பண்றே...வீட்ல சொல்லி படிக்கிற வேலய பாரு.....

" நீ படிக்க வைக்கிறியான்னா... அப்டியே நான் படிச்சா வ்வுட்ல உள்ளவங்க...எப்டி சாப்பிடுறது...."

செவுட்டில் அறைந்த மாதிரி கேட்டுவிட்டு நகர்ந்து என்னிடம் வந்தான்...ப்ளாச்சுலன்னா...தேனாட்டம் இருக்குனா..வீட்டுக்கு வாங்கிட்டு போண்ணா..அண்ணா ப்ளாச்சுலன்னா....

உக்காரு தம்பி.... டீ சாப்டிறியா..! அத்தெல்லாம் வேணண்னா.. ப்ளீஸ்னா வாங்கிக்கன்னா....வியாபரத்தில் குறியாயிருந்தான் தம்பி....! சரிப்பா ஒரு பாக்கெட் கொடுன்னு வாங்கி விட்டு.... கொடுத்த சில்லறையை பர்சில் திணித்துக் கொண்டிருந்த போது....சரேலன்று சிமின்ட் பெஞ்சில் என் பக்கத்தில் அமர்ந்தான்...தம்பி!
எந்த ஊருண்ணா உனக்கு.... என் கேள்விக்கான பதில் கிடைத்ததும்...எனக்கு இங்கதானா பக்கதுல 3 கிலோமீட்டர் உள்ள கிராமாம்.

ஏம்பா படிக்கலியா நீ? கேள்வி கேட்டு முடியும் முன் இல்லண்ணா...வீட்டு சூழ் நிலைனா.. எங்க அப்பாரு ஊருல விவசயம் தான் ரெண்டு அக்கா ஒரு தங்கச்சின்னா எனக்கு. ஒரு அக்கா கண்ணாலம் செஞ்சு குடுத்த்துட்டோம்..அத்துக்கே இருந்த கொஞ்ச நிலத்த அப்பாரு வித்துதான் பண்ணி வச்சாரு. அத்த ஏண்ணா கேக்குற... குடும்பத்துல பிரச்சினை அப்பாரும் அம்மாவும் கஷ்டப்படுறப்பா இஸ்கூலுக்கு போறத்துக்க்கு புடிக்கலணா ..இங்க மொத்த கமிசன் யாவரம் பண்ற முதலாளிகிட வேல காலைல ஏழு மணிக்கு வருவேன்... சாமான் எடுத்து வித்தா எனக்கு கமிசன் துட்டு கிடைக்கும்..சீசனுக்கேத்த மாதிரி ...இப்போ ப்ளாச்சுசுல... !நல்லாருக்காணா? தேனு மாறி இருக்கும்...பேச்சுக்கிடையிலும் மார்கெட்டிங்க் செய்யும் உத்தி பழக்கத்தில் பற்றியிருந்ததை கண்டு வியந்தேன்.....!

ஏம்பா...சட்டப்படி தப்பாச்சே...சின்னப்பசங்க வேல செய்யக்கூடாதுன்னு கவர்மென்ட் சொல்லியிருகே.... நீ ஓடுற பஸ்ஸில ஏர்ற இறங்குற...யாராச்சும் பார்த்த பிரச்சினைதானப்பா.....

" அக்கா கண்ணாலத்துக்கு துட்டு இல்லேன்னு அம்மாவும் அப்பாரும் ராத்திரி புல்லா அழுதாங்க....சோறு போடுற நிலத்த வித்து கட்டிகுடுத்திட்டு..... மிதி இருக்குற அஞ்சு வவுத்த கழுவ இன்னா பண்றது...அப்பாரு அம்மாவும் கட்டட வேலைகி போகுதுங்க.... ஒரு நேரம் வேல இருக்கு ஒரு நேரம் இல்ல....எரியுற ரென்டு மஞ்ச பல்புக்கும் ஒரு ஓட்ட ரேடியோ பொட்டிக்கும் வர்ற கரன்ட் கூட கட்ட காசில்ல...அட மழ பேஞ்சா ஊத்துது வீடு அதுக்கு மாத்து கூற போட....ஒக்காந்தி ஒக்காந்தி பேசுறோம் வருசம் ஒண்ணாச்சி இன்னும் போடல....!

இன்னாணா கவர்மென்டு....அப்பாரு சைக்கிள் கட வெக்க எல்லா கர போட்டு கட்ன ஆளுகளையும் பாத்து பாத்து பேங்கு பேங்கா அலைஞ்சு என்னவோ டாகுமென்டாமெ அது எல்லாம் கொடுத்து பாத்தாரு. என்னமோ குறையுதுண்ணு ஒண்ணும் குடுக்கமாட்டேன்னு சொல்லீட்டங்க...இன்னாணா கவர்மென்ண்டு....எங்களுக்கு எல்லாம் பசிக்கும்னு கவர்மென்டுக்கு தெரியாதாணா.......கரண்டு இல்லாத வூட்டுக்கு எல்லாம் டி.வி பொட்டி கொடுக்குறாங்கணா..... ஹா...ஹா...ஹா... வாய் விட்டு சிரித்தான் அந்த பையன். நிறய வூட்டல என்ன மாறி பசங்க வேலக்கி போலேன்னா வீட்ல எல்லாருமே பட்னிதான்...."

பட படவென்று பொரிந்த பையன் ஒரு பேருந்து வந்தவுடன் ஓடிப் போய் விட்டான் தன்னுடைய வயிற்றுப்பிழைப்புக்காக...! எனக்கும் பேருந்து வந்த அவசரத்தில் ஓடிப்போய் ஏறிவிட்டேன்...இருக்கையில் அமர்ந்த பின்னும் "ப்ளாச்சுலான்னா...ப்ளாச்சுல" என்ற வார்த்தைகள் உரக்க ஒலித்துக் கொண்டு இருந்தது....அட...அவசரத்தில் பேர் கூட கேட்கவில்லையே....என்பதும் நியாபகம் வந்தது...

நம்மில் எத்தனையோ பேர்கள் பேருந்தில் செல்லும் போதும், பேருந்து நிலையத்திலும், இரயில்வே நிலையத்திலும் இது போன்ற ஏராளமான மனிதர்களை கண்டிருப்போம்...பெரும்பாலும் இவர்கள் முதாலளிகளாய் இருப்பதில்லை....ஒரு கமிசன் பேசிஸ் சிறு வியாபாரிகள்..! எப்போதும் பெரிய பெரிய கடைகளில்தான் வாங்குவேன் என்றில்லாமல் உறவினர் வீடுகளுக்கும் நண்பர்களை காணச்செல்லும் போதும்...இவர்களுக்கும் வியாபாரம் கொடுங்கள்....அது ஏதொ ஒரு கஸ்டப்படும் குடும்பத்திற்கோ அல்லது மனிதர்களுக்கோ போய் சேரலாம்.

அவரு..ஒரு முறுக்கு வியாபாரியாய், பழ வியாபாரியாய், வெள்ளரிக்காய் விற்பவராய், பூ விற்கும் பாட்டியாய், அல்லது இந்தப் பையன் போல் பலாச்சுளை வியாபாரியாக இருக்கலாம்....

வாய்ப்பளியுங்களேன்...அவர்களும் வாழட்டும்...!

நான் சென்ற பேருந்து வேகமாய் சென்றது.... செவுட்டில் அறைந்தது.....ஜன்னலோரக் காற்றும்


"நீ படிக்க வைக்கிறியான்னா... அப்டியே நான் படிச்சா வ்வுட்ல உள்ளவங்க...எப்டி சாப்பிடுறது...."

...என்று அந்த சிறுவன் கேட்ட கேள்வியும்......!


பின் குறிப்பு: வலைச்சர ஆபிசுக்கு பெர்மிசன் போட்டுட்டு வந்தேங்க....வர்ட்டா....


தேவா. S