ஆன்மாவின்....பயணம்! பதிவுத் தொடர் பாகம் II

ஆன்மாவின் பயணம் கடந்த மாத இறுதியில் ஆரம்பித்தேன்..... இந்த மாத இறுதியில் இரண்டாம் பாகம்.....! இந்த இடைவெளிக்கு காரணம் எனது ஆன்மாதான்....! ஆமாம் அது பயணப்படும் போதுதான் எழுத முடிகிறது....! இன்று என்ன நினைத்ததோ தெரியாது......என்னை வார்த்தைகளால் நிரப்பி தொடரச்சொன்னது....இதொ தொடர்கிறேன்.....ஆன்மாவின் பயணத்தை....

இதுவரை

பாகம் I

இனி.....


அதிகாலைப் பேருந்து நகர்ந்து கொண்டிருந்திருந்தது. ஜன்னலோரமாய் இருந்த என் மீது பட்ட சீலீர் காற்று என் தேகம் நிறைத்தது. மெல்ல தலை சாய்த்து காற்றின் அன்பினை என்னுள் பரவவிட்டேன். ஒரு வித மெளனம்...என்னுள் நிரம்பி வழிந்தது. காதலோடு இருக்கும் கணங்களும், காதலியோடு இருக்கும் கணங்களும் வேகமாய்த்தான் பறந்து போகின்றன. காற்றுக் காதலியோடு நான் உறாவடிக் கொண்டு இருந்தேன்.... நேரமும் பறந்துதான் போயிருக்கிறது. எப்போது பேருந்து நின்றது என்று தெரியவில்லை...என்னை கட்டிணைத்துக் கொண்டிருந்த காற்று நின்ற அந்தக்கணம் மெல்ல கண்விழித்து பேருந்தில் இருந்து இறங்கினேன்.

இடுப்பில் ஒற்றை நான்கு முழ வேஷ்டி, சுகமான தளர்ந்த நிலையில் ஒரு சட்டை மேனியோடு உறவாடாமல் வெளிக்காற்றோடு உறவாடும் நிலையில், அதிகம் உறுத்தாக ஒரு ரப்பர் செருப்பு. சுமையில்லா ஒரு தோள்பை என்று உடுத்தியிருந்ததும் உள்ளே ஒரு அமைதியைக் கொடுத்தது. பெரும்பாலன நேரங்களில் மனிதர்கள் உடுத்தும் உடை பற்றி ஒரு அக்கறை எடுத்துக்கொள்வது கிடையாது. ஏனோ தானோ என்று உடுத்தி கொள்வது மனதளவில் ஒரு வித மாற்றத்தை உண்டு பண்ணவே செய்கிறது.

நீங்கள் வேண்டுமானால் பளீச் என்று உடுத்திப் பாருங்களேன்...தெளிவாய் ஒரு கம்பீரம் உங்களுக்குள் வரவே செய்யும். கசங்கிய அல்லது அழுக்கான உடையை உடுத்தும் போது ஒரு வித இறுக்கம் நம்மைப் பிடித்துக் கொள்ளும்....இது உடையினால் வந்தது என்று சொல்லமாட்டேன்...ஆனால் உடுத்தியிருக்கும் உடை மனதில் ஒரு விதமான எண்ணத்தை கிளறிவிட்டு அதிலிருந்து ஒரு வித கற்பிதத்தை மூளைக்கு அனுப்பி அதை எண்ணமாக்கி நம்பத் தொடங்கும்...! மனம் மூலம் இயங்கும் மனிதர்களுக்கு உடுத்தும் உடையில் கவனம் தேவை. இதற்குதான் " கந்தையானாலும் கசக்கி கட்டு " என்று கூறியிருப்பார்களோ...?

என்னுடைய உடை என்னை உறுத்தவில்லை, உடுத்தியிருக்கிறேன் அல்லது உடலாய் இருக்கிறேன் என்று எண்ணச் சொல்லவில்லை....காற்றோடு காற்றாய் இருந்தேன்.ஒருவிதமான சுகம் அது. அதை சொல்ல முயல்கிறேன்...அவ்வளவே...விளக்கினேனா இல்லையா என்று தெரியாது...சரி... மேற்கொண்டு நகர்வோம்.

பெரிய பேருந்து நிலையம் அது. இரவு முழுதும் பேருந்துக்காக காத்திருந்தவர்களின் அயற்சி முகங்களும், " விநாயாகனே வினை தீர்ப்பவனே " என்று சப்தமாக டேப் ரிக்காரிடரில் பக்தியை பரவவிட்டு டீ ஆற்றிக் கொண்டிருந்த வியாபாரிகளும் பெட்டிக்கடைகாரர்களும், அதிகாலையிலேயே வேலை நிமித்தம் வெளியூர் செல்ல நின்ற வியாபாரிகளும், குடும்பத்தோடு ஏதோ திருமணத்திற்கோ அல்லது வேறு விசேசத்திற்கோ செல்ல பட்டுபுடவையிலும், மஞ்சள் குளித்து மல்லிகை சூடிய முகங்களும், கும்பகோணம் ஏ.ஆர். ஆர்.பாக்கு கைப்பைகளை கக்கத்திற்கு கொடுத்து நின்று ஒரு பூச்சு கூடுதலாகவே பவுடர் பூசியிருந்த குடும்பத்தலைவர்களும்.....மனிதர்களால் ஓய்வு கெட்டுப்போய் எழுந்து ஓரமாய் நின்ற யாராலும் உரிமைக் கோரப்படாத மாடுகளும் என்று அதிகாலை பஸ் ஸடாண்ட் களை கட்ட ஆரம்பித்த நேரம் அது....


எனக்கென்று ஒரு இலக்கில்லை...! போவதெந்த இடமென்றும் ஒரு கணக்கில்லை....ம்ம்ம்ம்ம் என்ன செய்வது ....எந்த பேருந்து முதலில் நகர்கிறதோ அந்தப் பேருந்து என்று மனம் ஒரு கணக்கு சொன்னது....! அதோ அந்த அரசு பேருந்து நகர தொடங்கி இருக்கிறது....எங்கு போகிறது என்று கேட்காமல் மெல்ல நகர்ந்த பேருந்தில் ஏறி மீண்டும் ஒரு ஜன்னலோர இருக்கையை அந்த கூட்டமில்லா பேருந்து கொடுத்த சந்தோசத்தில் ..... நிதானமாக அமர்ந்தேன்....!

வெளுக்கத்தொடங்கியிருந்தது வானம்......இரவென்ற மாயை அகன்று பகலென்ற மற்றுமொரு மாயைக்குள் உலகம் கற்பிதம் கொண்டு நுழைய தயாராய் இருந்தது.....! நகரம் கடந்து விளை நிலங்கள் இரு புறமும் விரியத் தொடங்கி இருந்தது.....! பசுமையான வயல்கள்.....பரந்து விரிந்து என்னுள் பரவி நானும் பரந்து விரிந்து ஒரு மிகப்பெரிய நிலமானேன்.....

சுகாமாய்த்தானிருக்கிறது ஒரு நிலமாய் நான் மாறிப்போயிருந்ததில்.....என் மேனியெங்கும் பசுமை...கற்களுக்கும் முற்களுக்கும் நானே தாய்....! மெல்ல நகரும் நீர் நிறைந்த வாய்க்கால்கள் என்னை சந்தோசப்படுத்தும் என் பிள்ளைகள்... ஆகா..இந்த மண் புழுக்கள் என் மேனிக்குள் ஊறும் போது சொல்லமுடியா சுகமாய்.. நான் குதுகலித்தேன். என்னுள் இருந்த ஈரத்தை புல் பூண்டுகள் உறிஞ்சி எடுக்கும் போது எல்லாம் நிலை கொள்ள முடியாமல் உல்லாசமாய் திணறினேன். என்னுள் பரவியிருந்த விதைகளை நன்றாக பரவும் படி கொஞ்சம் கிளர்ந்து இடம் விட்டேன்.

காதலாய்...மேலே வானத்தைப் பார்ப்பேன் எப்போதும்.....ஆமாம் அந்தக் காதலில் ஓடோடி வந்து ஒரு மழையாய் என்னைக் கட்டியணைத்து திக்கு முக்காட செய்துவிடுமே அந்த மேகங்கள்.......ம்ம்ம்ம்ம் எங்களின் கூடலில் பிறக்கும் இந்த ஜகம் எங்கும் ஒராயிரம் உயிர்கள்...

ஹலோ.....தம்பி....ஹலோ.....தம்பி....யோவ்.....யோஓவ்.. யாரோ உன்னை உலுக்கிக் கொண்டிருந்ததை மெலிதாய் உணர்ந்தேன்....மிக சத்தமாய் என்னை முதுகில் அடித்து உலுப்பிய பின்னும் என் புறம் இருந்த காட்சிகளும்....அகத்தில் நிலமாய் நான் மாறிப் போயிருந்த உணர்வு நிலையும் மெல்ல கலையத் தொடங்க....

சாந்தமாய் தலை திருப்பினேன்! மீண்டும் அந்த நபர் சப்தமாய்....யோவ்...என்று அதட்டினார்.....



(பயணம் தொடரும்...)


தேவா. S