ஆகையால்...!

ஆச்சர்யப்பட ஒன்றுமில்லை...
காற்றில் பறக்கும் இறகு போல
எங்கோ ஒரு நாள் நான்...
பறந்து போய்விடுவேன்...
நீரில் தோன்றும் ஒரு குமிழி போல
பட்டென்று என்றேனும்...
உடைந்து போய்விடுவேன்...!

கற்பூரங்கள் எரிவது எல்லாம்...
காற்றில் எரியத்தானே? அன்றி...
எரிதலில் இறுமாப்பு கொண்டு
எப்போதும் நிற்பதற்கு அல்ல...!

ஏதோ ஒரு கட்டுக்குள் சிக்கி
அச்சில் ஓடும் பூமிக்கு என்ன
கவலை யாரைப் பற்றியும்?
அது சுற்றும் வரை சுற்றும்
ஈர்ப்புகளில் ஏதேனும் பிழைத்து விட்டால்
மீண்டும் தூசுகளுக்குள் தூசாய்
தன்னை பரப்பிக் கொண்டு
மீண்டும் பரமாணுவாய் வேசமிடும்...!

காற்றும், மழையும், வெயிலும்
சுழற்சியினால் ஏற்படும் சூழ்ச்சிகளேயன்றி
அவையே சூட்சுமங்களா என்ன?
சூத்திரங்கள் அறியா அண்டவெளியின்
பரந்து விரிந்த பிரேதசங்களில்....
மனித கால் தடங்கள் எல்லாம்
மாயையின் உச்சமே...!

ஏதோ ஒரு நெருப்பு என்னை...
எரித்துப் போடும் இல்லையேல்
சிலிக்கனுக்குள் சிக்கி நான்
கால்சியங்களின் எச்சத்தை காட்டிக்
கொண்டு இல்லாத பூமியின்
சொல்லாத பாகமாகப் போகிறேன்....
விலாசமில்லாத இருப்பினிற்குள்
எங்கே இருக்கிறது எனது அடையாளம்...?

ஆகையால்...இதில்
ஆச்சர்யப்பட என்ன இருக்கிறது...?

தேவா. S

Comments

சௌந்தர் said…

ஏதோ ஒரு நெருப்பு என்னை...
எரித்துப் போடும் இல்லையேல்
சிலிக்கனுக்குள் சிக்கி நான்
கால்சியங்களின் எச்சத்தை காட்டிக்
கொண்டு இல்லாத பூமியின்
சொல்லாத பாகமாகப் போகிறேன்....
விலாசமில்லாத இருப்பினிற்குள்
எங்கே இருக்கிறது எனது அடையாளம்...?////

me tooo

March 27, 2011 at 2:09 PM

சௌந்தர் said…

அனைவரின் வாழ்கையை பற்றி எழுதி இருக்கீங்க....வாழ்கைன்னு இருந்தா ஒரு நாள் சென்று விட தான் போகிறோம்
இருக்கும் வரை சந்தோசமாக இருந்து விட்டு செல்வோம்...ஏன் போட்டி பொறாமை தலகனம்...அங்காரம் ...திமிர்.. தற்பெருமை..எல்லாம் வாழ்கையே.... மாயை.....

March 27, 2011 at 2:17 PM

ஆனந்த யாழை மீட்டுகிறாய்.....!

ஒரு அடைமழை நாளில் அதன் சாரலை வாங்கிக் கொண்டு வாசலோரம் அமர்ந்திருக்கையில் கிடக்கும் சுகமொன்றை நீ பிறந்த அன்று உணர்ந்தேன் என் மகளே...! கனவுகளோடு வாழ்க்கையைத் தொடங்கியவனின் மடியில் வந்து விழுந்த கவிதையொன்று என் கண் முன்னே வளர்ந்து நின்று அன்பினால் என்னை ஆளும் விந்தையொன்றை காலம் எனக்கு சமைத்துக் கொடுத்ததடி பெண்ணே உன் வடிவில்..! உன் செல்லக் கோபங்களும், தொடர்ச்சியான கேள்விகளும், ஆளுமையான அதிகாரமும் தீர்ந்தே போகாத நேசமும் என்று இறவனின் கரங்கள் நேரடியாய் என்னை ஆசிர்வதிக்கும் அலாதி சுகத்தை நீதானடி எனக்கு எப்போதும் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாய்... ஜடை பின்னுமளவிற்கு உனக்கு முடி வளர்ந்திருந்த தினமொன்றில் நீ கவிதையாய் தலை துவட்டிக் கொண்டிருந்த அந்த கன்னிக்காட்சியை என் விழிகள் விரிய பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்....உன்னை இழுத்து அணைத்து உச்சி முகர்ந்து உனக்கான முதல் ஜடையை ஆசையாய் நான் பின்னிப் பார்க்கையில் ஆசையாய் தாயொருத்தி முதன் முதலாய் தன் குழந்தைக்கு முலை பொறுத்தி பாலூட்டும் சுகமொன்றை உணர்ந்தேன் என் மகளே...! உன் பிஞ்சு விரல்களில் நான் நகம் நறுக்கும் தருணங்களில் எல்...

மகள்...!

காற்றில் பறக்கும் பட்டம் போல நகர்ந்த வாழ்வின் பரிணாமங்களை மொத்தமாய் மாற்றிப் போட்டவள் அவள்.....!!!!!!! என் தெளியாத நினைவுகளை தெளியவைக்கும் வினையூக்கியாய் மொத்த வாழ்வையும் செரித்துப் போட ஜனித்து வந்தவளை வாரிசென்றும், மகளென்றும் வாழ்க்கை சொன்னாலும்..... எனக்கு எப்போதுமே ஒரு குழந்தையாய் அவளைப் பார்க்கத் தோன்றியது இல்லை..... வாழ்க்கை என்னை படமாக வரைந்து அதை அரைகுறையாய் நிறுத்தி வைத்திருந்த பொழுதில் அதை பூரணமாக்க இறைவன் அனுப்பி வைத்த தூரிகை அவள்....! அவள் கேள்விகளுக்கு பதில் அளிப்பதை விட கேள்வியின் ஆழங்களில் சிக்கிக் கொண்டு மேலே வர முடியாமல் நான் போராடிய தருணங்கள்தான் அதிகம்..... இரவும் பகலும் ஏன் வரவேண்டும்....? மேகங்கள் கொஞ்சம் தாழத்தான் பறந்தால் என்ன? நாங்களும் விளையாடுவோமே... இறந்தால் நாம் எங்கு போவோம்..... இறந்துதான் போவோம் என்றால் ஏன் டாடி பிறக்க வேண்டும்? கடவுள் இருக்கிறது என்றால் ஏன் டாடி யாரும் பயப்படுவதில்லை.....? வயதுக்கு மீறிய கேள்விகளா? இல்லை.. இந்த வயதில் நாம் குறை அறிவோடு இருந்தோமா என்ற சந்தேகங்களை சர்வ சாதரணாமாய் விதைத்துக் கொண்டே விளையாடச் சென்று விடுவாள் அவள். இங்கே விளையா...

பப்பு....!

காலையிலிருந்து பப்புவிற்கு தலை சுற்றியது, வயிறு குலைந்தது, மயக்கம் வந்தது, ஒரு மாதிரி...சுழற்றி, சுழற்றி அடித்தது....என்ன ஆச்சுன்னு கேக்குறீங்களா? மேலே படிங்க....பாஸ்.... பப்புவுக்கு தினம் ஒரு பதிவு எழுதி போஸ்ட் பண்ணனும் அப்படி இப்படி ஏதேதோ எழுதி போஸ்ட் பண்ணி ஓட்டிக்கிட்டிருந்த அவனுக்கு அன்னிக்கு என்ன எழுதறதுன்னு தெரியல.....ஏதாச்சும் எழுதியாகணுமேன்னு ஒரே டென்சன்.. என்னமோ இவன் கூவி உலகம் விடியப் போறாப்புல ஒரு நினைப்பு..... சொக்கா........பதிவு எழுத ஒரு வலி சொல்ல மாட்டியான்னு கத்தாத குறைதான்....! தூங்கி எழுந்த உடனே அடிக்கிற அலாரத்தை ஆஃப் பண்ணும் போதே நினைச்சான்....அலாரம் டைம்பிக்ஸ் பத்தி எழுதலாமா.....காலையில எப்படி தொந்தரவு கொடுக்குதுன்னு.....ம்ம்ம் சரியா அது பத்தி ஒண்ணும் மேட்டர் கிடைக்காததால அத ஸ்கிப் பண்ணிட்டான்... குளிக்க பாத்ரூம் போனான்...பைப்புல தண்ணி வந்த வேகத்துல நினைச்சான்... சரி தண்ணீர் சேமிப்பை பத்தி எழுதலாமான்னு,,ம்ம்ம்ஹீம்...அது பத்தியும் ஒண்ணும் சரியா தோணலை....! சாப்பிடும் போது நினைச்சான்... இட்லிக்கு தொட்டுக்க ஏத்த சட்னின்னு ஒரு சமையல் குறிப்பாச்சும் போடுவமான்னு ... உடனே அவ...

Warrior

Search This Blog