எதார்த்தமான உறவுகள் எதையும் எதிர்பார்ப்பது இல்லை. வருகிறார்கள் சந்திக்கிறார்கள் பிரிகிறார்கள் சந்தித்தலும் பிரிதலுமல்ல இங்கே பிரதானம் ஆனால் இடைப்பட்ட தருணத்தில் இருந்த அர்த்தம் பொதிந்த நிமிடங்கள் தான் பிரதானம்.
நான் ஒருவரை சந்திக்கிறேன்... அறிமுகம் செய்து கொள்கிறோம். அருகிலிருக்கும் ஒரு தேநீர் கடைக்குச் சென்று தேநீரை இரு கோப்பையிலே வாங்கி அர்த்தங்கள் பொதிந்த பார்வைகளைப் பரிமாறி கொள்கிறோம். அவரைப் பற்றி விசாரிக்கிறேன் அவரும் என்னைப் பற்றி விசாரிக்கிறார். எங்களின் விசாரிப்பு பரஸ்பரம் என்ன என்று அறிவதில் ஒரு எல்லைக்கோட்டிற்கு அப்பாலே நிற்கிறது.
நான் எங்கிருந்து வருகிறேனென்று அவரும் கேட்கவில்லை அவர் எங்கே செல்லப் போகிறார் என்று நானும் கேட்கவில்லை. அந்த சந்திப்பில் அவரின் இருப்பும் என்னுடைய இருப்பும் இங்கே மிகவும் அவசியமானதாக இருந்து விடுகிறது.
அந்த மரநிழல் அப்போது கரைந்த காகம், வானில் மிதக்கின்ற மேகங்கள், மெலிதாய் வீசும் ஒரு காற்று, காற்றில் பறக்கும் சருகுகளும் வானில் பறக்கும் சில பறவைகளும், டீக்கடையில் டீ ஆற்றுபவரின் திறமையும், எம்மைச் சுற்றி இருந்த மனிதர்களின் சல சலப்பும் இங்கே மிக முக்கியமாய்ப் போகிறது.
ஏதேதோ பேசுகிறோம், எதற்காகவோ சிரிக்கிறோம், திடீரென்று நான் சொன்ன ஒரு விசயத்திற்கு அவர் கோபம் கொள்கிறார், சற்றைகெல்லாம் கோபம் மறைந்து அந்த செயலுக்கு வருத்தம் தெரிவிக்கிறார்.
மீண்டும் சிரிக்கிறோம். அப்போது தூறல் போட ஆரம்பித்த வானைப் பார்த்து மழையைப் பற்றி கொஞ்சம் பேசுகிறோம் அப்போது அவர் படித்த கவிதை வரிகளை சொல்லி சிலாகித்துப் போகிறார்..நானும் எனக்குப் பிடித்த ஒரு பாடலின் வரிகளை பதிலுக்குச் சொல்ல அவரும் புளகாங்கிதம் அடைகிறார்.
இருவரின் ப்ரிய நாவலாசிரியர்கள், நடிகர்கள், இசையமைபாளர்கள் என்று பேசிக் கொன்டே இருக்க தேநீர் கோப்பை காலியாகிறது. ஒரு சந்தோசம் எனக்குப் பிடித்த மனிதரை நான் சந்தித்தேனென்று எனக்கும் அவருக்கும் இருக்கும் போதே இருவரும் இரு திசையில் செல்லவேண்டிய அவசியம் ஏற்படுகிறது.
எங்களுக்குத் தெரியும் நாங்கள் சேரும் போதே பிரிவோமென்று.....புன்முறுவலோடு அவரின் கையைப் பற்றி குலுக்குகிறேன்....பரஸ்பரம் இருவரும் கண்களால் ஏதோ ஒன்றை பரிமாறிக் கொள்ள எந்த வலியுறுத்தலுமின்றி பிரிகிறோம்.....எந்த நிலைப்பாட்டையும் எடுக்காமல், எந்த வாக்குறுதியையும் பெறாமல் எந்த அடையாளங்களையும் விட்டுச் செல்லாமல் புன் சிரிப்போடு அவர் கிழக்கே நடக்கிறார் நான் மேற்கே நடக்கிறேன்.....
ஒரே ஒரு முறை திரும்பிப் பார்த்து இருவரும் சிரித்துக் கொண்டோம்.
இப்படியாக ஒவ்வொரு உறவையும் வைத்துக் கொள்ளுமென் முயற்சிகளில் திணிக்கப்படுவது எல்லாம் உறவென்ற பெயரில் அத்து மீறல்தான் தோழர்காள். அழுத்தம் கொடுக்காத உறவுகள் எல்லாம் எப்போதும் நெஞ்சின் ஓரத்தில் அலாதியான நினைவுகளாய் நிறைந்து நிற்கிறார்கள் தித்திப்பாய்...
வாழ்வின் ஒவ்வொரு தருணத்திலும் எதிர்பார்ப்பு இல்லாமல் நம்மிடம் வந்து நம்க்கு சுகமான நினைவுகளை விதைத்துச் செல்லும் அத்தனை பேரும் கடவுளர்தாம்...! நெருங்கிய உறவென்று கூறி ஏற்றுக் கொள்ளும் சுமைகளை விட அவ்வப்போது வந்து நம் நெஞ்சு நிறைக்கும் இந்த சினேகங்கள்...எல்லாம் ஒவ்வொரு குட்டிக் கவிதைகள் போலத்தான்.....
நிறைய பேசிட்டேங்க........கிளம்புறேன்.....வில் கேட்ச் யூ ஆல் லேட்டர்!
அப்போ வர்ர்ர்ர்ர்ட்ட்டா....!
தேவா. S
பின் குறிப்பு: கட்டுரையில் வரும் அவர் அவளாகவும் இருக்கலாம், அவனாகவும் இருக்கலாம்.
Comments
...நெருங்கிய உறவெல்லாம் சுமையா???
கடவுளை தேடுபவர்கள் படிக்கட்டும் இந்த வரிகளை..