Skip to main content

வழிப்போக்கன்....!



ஒன்றை எழுதி தீர்ப்பதற்குள் பிராணன் போய் விட்டுதான் மீண்டும் வருகிறது. மூளையின் நரம்புகளுக்கு இடையில் சாக்கு தைக்கும் கோணி ஊசியை வைத்து இந்த பக்கம் குத்தி அந்தப் பக்கம் இழுப்பது போன்ற ஒரு வித தையல் வேலைதான் எழுத்து. முழு மூச்சாக மனம் குவித்து எதையாவது எழுத வேண்டும் என்று கணிணியில் அமர்ந்த அந்த நொடிக்குப் பின்னரே முடிச்சுக்கள் மெல்ல மெல்ல அவிழ்ந்து கொள்கிறது.

எழுதுதலை ஒரு பெண்ணோடு சல்லாபித்துக் கூடுவதற்கு சமம் என்று கூறலாமா இல்லையா என்று எனக்குத் தெரியாது ஆனால் நான் அப்படித்தான் கூறுவேன். உச்சத்தில் துடி, துடித்து தன்னை மறக்கும் பொழுது அது சில மணித் துளிகள்தான் என்றாலும் அதற்கு ஈடான ஒரு அனுபத்தை ஒரு கட்டுரையோ அல்லது கதையோ எழுதி முடிக்கும் வரை நான் அனுபவிக்கிறேன்.

மிகச் சிறந்த ஆக்கங்களை தருவிக்கும் ஒருவனுக்குத்தான் இப்படியான உணர்வு வரும் என்று சொல்வதற்கில்லை. உள்ளுக்குள் இருக்கும் வலியை இறக்கி வைக்கும் எவனொருவனுக்கும் இது சுகம்தான்...!

ஆமாம் கூடலின் உச்சத்தை ஒத்த சுகம்.

உள்ளுக்குள் படிந்து கிடக்கும் கறைகளையும், சமுதாயத்தால் ஏற்பட்ட வடுக்களையும், குற்றம் என்று அறிந்தே செய்த செயல்களுக்கான பிராயச்சித்தங்களையும், ஆன்ம தேடலின் உச்சத்தையும், சமூகத்திற்கு செய்ய நினைத்தும் இயலாமல் போகும் ஆற்றாமையையும்..., உருவம் கடந்த காதலின் உன்னதத்தையும்...

இறக்கி வைக்க இந்த எழுத்து உதவியாயிருக்கிறது.

எழுத்து எழுதுபவனுக்கு சுகம். சில நேரங்களில் வாசிப்பவனுக்கும் சுகமாய் இருக்கிறது. பல நேரங்களில் அது எரிச்சலாகவும் போய் விடுகிறது. எப்படி பார்த்தாலும் எழுதுபவன் சுகமாய்த்தான் உணர்வான்.. இந்த சுகத்தை ருசித்தவன் யார் என்ன சொன்னாலும் ஏதோ ஒரு மூலையில் எப்போதும் கிறுக்கிக் கொண்டுதான் இருப்பான்.

ஏதோ ஒன்றை வாசித்து விட்டு அதன் மையக் கருவினை மனதிலாக்கிக் கொண்டு அந்த செய்தியை தான் பார்க்கும் விதம் இப்படி என்று எழுத்துக்களை கோர்த்து கொண்டு வருவது மிகச் சுலபமானதுதான் என்றாலும் எழுதும் அந்த செய்தி வலுவானதாய் அடிமனதை ஓங்கி அறைந்து அந்த வலியை உள்ளுக்குள் பரவவிட்டிருக்க வேண்டும். வெறுமனே மனம் போடும் உணர்ச்சிக் கூச்சலைக் கேட்டு விட்டு அதை எழுத்தாக்கும் போது அங்கே படைப்பு முழுமை பெறுவது கிடையாது.

எந்த ஒரு செய்தியும் இல்லாமல், எழுத ஒரு புறக் காரணமுமின்றி உள்ளுக்குள் ஏற்படும் உணர்வுகளின் மாற்றங்களை அழுந்தப் பிடித்துக் கொண்டு உயிரால் உயிர் தொட்டு வாஞ்சையோடு அதை எழுதும் தருணங்கள் மிக அற்புதமானவை.

இருக்கும் ஏழு நிறங்களையும் தான் வரையும் ஓவியத்திற்குள் கொண்டு வர முயலுவது ஒரு பழக்கப்பட்ட புத்தி அல்லது தனக்குத் தெரிந்த வர்ணங்களைக் கூட்டிக் குறைத்து ஓவியத்தை படைக்கும் ஒரு தற்சார்பான புறம் சார்ந்த ஒரு முயற்சி. இதற்கு மாறாக ஒருவன் தனது கற்பனையில் தோன்றிய ஒரு புது வர்ணத்தை, இது வரை இவ்வுலகம் கண்டிராத நிறத்தைக் கொண்டு இயல்புகளைக் கடந்த ஒரு உருவமற்ற ஓவியம் வரைகிறான் என்றால்....

அது அவனின் கற்பனா உலகின் சஞ்சரிப்புகளை அனுபவமாக்கி, அனுபவத்தை மூளைக்குள் உணர்வாய் கிரகித்து அந்த கிரகிப்பினை முற்றிலும் புற உலகு சாராத ஒரு ஓவியமாக்குகிறான். அந்த ஓவியத்திற்கு ஒரு அர்த்தமும் இருக்க முடியாது. அது எந்த உருவத்தையும் சாரமல் இருக்கும். அது இந்த உலகோடு சம்பந்தப்பட்டது அல்ல...சரசரி மனிதக் கண்களுக்கு அது வெறும் வர்ணக் கலவையாய் ஏதே ஒரு பைத்தியக்காரனின் வேலையாத்தான் தெரியும்...

ஆனால் அது ஒரு படைப்பாளியின் மிகப் புதிய யாருமே செய்திராத ஒரு படைப்பு. அதன் ருசியினை படைத்தவன் அறிவான்....! அந்த வர்ணக்கூட்டு அவன் புத்தியிலிருந்த போதும் அதை அவன் படைத்து முடித்த போதும் அவன் கொண்டிருந்த சந்தோசம் கூடலின் உச்சத்தில் ஒரு சில மணித்துளிகள் பெறும் சுகத்தை விட...கோடாணு கோடி முறை அலாதியானது.

பெரும்பாலும் எல்லோருக்கும் புரியும் அல்லது எல்லோரும் கை தட்டி பாரட்ட வேண்டும் என்ற நிலை கடந்து ஒருவன் தன்னுள் ஏற்படும் உணர்வு பரிமாற்றங்களை, உடல் கடந்த சூட்சும அனுபவங்களை எழுத்தாக்கும் போது அது அவனைப் பூரணப்படுத்துகிறது.

பல நேரங்களில் எழுதிக் கொண்டிருக்கையில் புற உலகு அறுபட்டுப் போகிறது. உலகு சார்ந்த விடயங்கள் அற்பமாகிப் போகின்றன. எழுத்தினூடே குறுக்கிட்டு நலம் விசாரிக்கும் மனிதர்களும், சில தொலை பேசி அழைப்புகளும் சட்டென புத்தி மாற்றும் சில நிகழ்வுகளும் என்று வரும் போது.. ச்ச்சே....உங்களுக்குத் தெரியுமா நான் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறேன் என்று...? என்னை விட்டு விடுங்கள் நான் இல்லை என்று தயவு செய்து எண்ணிக் கொள்ளுங்களேன் என்று கெஞ்சத்தான் தோன்றுகிறது.

வாழ்க்கையின் ஓட்டத்தில் சக மனிதர்களில் பெரும்பாலனவர்கள் நம்மை மதிக்க, நாமும் லெளகீகத்தில் நகர பொருள் இன்றியமையாததாகி விடுகிறது. என்னை இந்த சுழற்சி இன்றி விடுவிக்க ஏதேனும் ஒரு சக்தி உதவுமா என்று கூட சில நேரம் ஏங்கியும் போய் விடுகிறேன்.

ஒரு மழையை ரசிக்கவும், வெயிலை உணரவும், மாலை வேளையின் ரம்யத்தை உள்வாங்கிக் கொள்ளவும், அதிகாலையின் குளுமையை உணரவும், பட்டாம் பூச்சியை பரவசமாய் பார்க்கவும் கூட பொருளாதார தன்னிறைவு வேண்டும் என்று லெளகீகம் கண்டிப்பாய் சொல்கிறது.

லெளகீக பந்தங்களில் இருந்து கொண்டு வாள் எடுத்து உடலாய் நின்று ஒவ்வொரு பிரச்சினையையும், கபட மூளைகள் கொண்ட மனிதர்களையும், போட்டியையும் பொறாமையையும் வெட்டி வீழ்த்தி விட்டு சற்று திரும்பிப் பார்த்தால் முழுமையாய் வாழ முடியாமல் வாழ்க்கையில் இழந்து போனதும் மிகுதியாய் இருக்கிறது. ஏனென்றால் பொருள் தேடி ஓடும் ஓட்டம் ஒரு இலக்கு நோக்கிய நகர்வு.., அது ஒரு புலிப்பாய்ச்சல், இரைதான் கண்ணுக்கு தெரியுமே அன்றி... சூழலும், இருப்பும் அங்கே உணர முடியாத ஒரு மிருக நிலை அது.

புறம் நோக்கிய வாழ்க்கையை தொட்டு விட்டால் அது விடாது ஒரு முரட்டுக் குதிரையாய் நம்மை இழுத்துக் கொண்டு வெறித்தனமாய் ஓடி, ஓடி எங்கோ கொண்டு போய் எது எதுவோ நமது இலக்கென்று காட்டி, யார் யாரோ எதிரிகள் என்று தீர்மானித்துக் கொடுக்கிறது...

சட்டென்று அகம் நோக்கி திரும்ப அப்போது சாத்தியமே இல்லாமல் போகிறது. எழுத்து என்பதும், உணர்வு, அனுபவித்தல் என்பதும் கருங்கல்லில் ஆணி அடிப்பது போல கடினமாகிப் போகிறது. இரண்டையும் சரி சமமாய் அங்கே, இங்கே.. இங்கே.., அங்கே என்று ஓடி ..ஓடி.. அகம்.. புறம்....புறம்.. அகம்....என்று அலைந்து அலைந்து மனம் சமப்பட்டு....

இரண்டும் குவிந்த ஒரு இடத்தில் மெலிதாய் பிடிபடுகிறது இதுதான் வாழ்க்கை. இதுதான் முழுமை. இங்கேயே இருக்க வேண்டும் என்ற சூழல் இல்லாமல் இங்கேயே இருப்பவனும் முட்டாள்...

அங்கேயே இருக்கவேண்டும் என்ற சூழலும் நிபந்தனையுமின்றி அங்கேயே கிடப்பவனும் முட்டாள்...!

சமப்பட்டுக் கிட.....!

மிருகம் போல போரிடு ஆனால் ஒரு வண்ணத்துப் பூச்சி பூக்களைப் புணர்வதைப் போல மென்மையாயிரு...! ஒரு இராட்சசனாய் வாழ்க்கையை எதிர் கொள் ஒரு சாதுவாய் அதைக் கவனி....!

இப்படித்தான் நகர்கிறது பொழுதுகள். எழுதி எழுதி வைத்துக் கொள்கிறேன். வேண்டும் என்று யாராவது கேட்கும் பொழுது கொடுக்கலாம்...என்று தீர்மானித்தும் இருக்கிறேன். கூவிக் கூவி விற்பதையும், கூச்சல் போட்டு நான் யாரென்பதையும் ஒரு போதும் கூறப்போவது இல்லை....

ஏனேன்றால்..நான் ஒரு வியாபாரி அல்ல....

வழிப்போக்கன்....!


தேவா. S



Comments

கோவி said…
எழுத்து என்பதும், உணர்வு, அனுபவித்தல் என்பதும் கருங்கல்லில் ஆணி அடிப்பது போல கடினமாகிப் போகிறது.

துணையாக..
dheva said…
கிருஷ்ணா @ புணர்தல் என்பது ஆண் பெண் உறவின் மூலம் அடையாளமாக காட்டப்படும் ஒன்று. உடலின் சுகம் என்ற ஒன்றினை வைத்து மட்டும் இதை மட்டுப்படுத்த முடியாது.

உடல் சுகத்தின் உச்சம் ஆத்ம சுகம். ஆண் பெண் உறவு மற்றும் சுய இன்பம் என்று நீங்கள் கூறும் யாவும் உடலோடு தொடர்புடைய ஒரு மட்டுப்பட்ட நிலை.

பிரபஞ்சசாயலை விளங்கி மூல நிலையோடு மனம் ஒன்றும் போது அங்கே மனம் நின்று மனம் அழிந்து கிடைக்கும் ஆத்ம சுகம்....இதைவிட மிகப்பெரியது...உன்னதமானது...நிரந்தரமானது....வேறு ஒரு நபரோடோ அல்லது உடலோடா தொடர்பற்றது...!

படைத்தல் அதனை ஒத்தது.

நன்றிகள் அண்ணே!
Admin said…
பல நேரங்களில் எழுதிக் கொண்டிருக்கையில் புற உலகு அறுபட்டுப் போகிறது. உலகு சார்ந்த விடயங்கள் அற்பமாகிப் போகின்றன. எழுத்தினூடே குறுக்கிட்டு நலம் விசாரிக்கும் மனிதர்களும், சில தொலை பேசி அழைப்புகளும் சட்டென புத்தி மாற்றும் சில நிகழ்வுகளும் என்று வரும் போது.. ச்ச்சே....உங்களுக்குத் தெரியுமா நான் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறேன் என்று...? என்னை விட்டு விடுங்கள் நான் இல்லை என்று தயவு செய்து எண்ணிக் கொள்ளுங்களேன் என்று கெஞ்சத்தான் தோன்றுகிறது.

நிச்சயம் தோழர்..எழுத்தை அனுபவித்து எழுதுபவனுக்கு இந்த அனுபவம் இருந்தே தீரும்..
நீங்கள் வியாபாரியல்ல வழிப்போக்கன் தான் தான்..வாழ்த்துகள்.

Popular posts from this blog

ஆனந்த யாழை மீட்டுகிறாய்.....!

ஒரு அடைமழை நாளில் அதன் சாரலை வாங்கிக் கொண்டு வாசலோரம் அமர்ந்திருக்கையில் கிடக்கும் சுகமொன்றை நீ பிறந்த அன்று உணர்ந்தேன் என் மகளே...! கனவுகளோடு வாழ்க்கையைத் தொடங்கியவனின் மடியில் வந்து விழுந்த கவிதையொன்று என் கண் முன்னே வளர்ந்து நின்று அன்பினால் என்னை ஆளும் விந்தையொன்றை காலம் எனக்கு சமைத்துக் கொடுத்ததடி பெண்ணே உன் வடிவில்..! உன் செல்லக் கோபங்களும், தொடர்ச்சியான கேள்விகளும், ஆளுமையான அதிகாரமும் தீர்ந்தே போகாத நேசமும் என்று இறவனின் கரங்கள் நேரடியாய் என்னை ஆசிர்வதிக்கும் அலாதி சுகத்தை நீதானடி எனக்கு எப்போதும் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாய்... ஜடை பின்னுமளவிற்கு உனக்கு முடி வளர்ந்திருந்த தினமொன்றில் நீ கவிதையாய் தலை துவட்டிக் கொண்டிருந்த அந்த கன்னிக்காட்சியை என் விழிகள் விரிய பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்....உன்னை இழுத்து அணைத்து உச்சி முகர்ந்து உனக்கான முதல் ஜடையை ஆசையாய் நான் பின்னிப் பார்க்கையில் ஆசையாய் தாயொருத்தி முதன் முதலாய் தன் குழந்தைக்கு முலை பொறுத்தி பாலூட்டும் சுகமொன்றை உணர்ந்தேன் என் மகளே...! உன் பிஞ்சு விரல்களில் நான் நகம் நறுக்கும் தருணங்களில் எல்

குணா....!

இந்தப் படம் வந்த 1992ல் எனக்கு பைத்தியக்காரத்தனமான படமாகத் தோன்றியது. முழுப்படமும் அபத்தமாய் தெரிந்தது. குணாவுக்கும் அபிராமிக்குமான காதல் காட்சிகள் மட்டும் கொஞ்சம் சலிப்பில்லாமல் தோன்றியது. மற்றபடி சுத்தமாய் பிடிக்காத ஒரு திரைப்படமாய்த்தான் குணா எனக்கு இருந்தது. காலங்கள் கடந்து இங்கும் அங்கும் பயணித்து ஏதேதோ காரியங்கள் அழிந்துபோய் காரணங்களை பிடித்துத் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு உன்மத்த நிலை ஓய்ந்து போய் குணாவை இப்போது பார்க்கும் பொழுதுதான் புரிகிறது ஜீனியஸ் என்ற வார்த்தையின் அர்த்தம் என்னவென்று. கமல்ஹாசன் என்னும் நடிகனுக்குள் இருக்கும் தேடல்தான் நிஜமான ஆன்மீகமாய் இருக்க முடியும் ஆனால் அதை கமல் ஆன்மீகம் என்று ஒத்துக் கொள்ளமாட்டார். ஆன்மீகம் என்ற பதம் இப்போது எங்கெங்கோ யார் யாருக்கோ வெவ்வேறு காரணங்களுக்காகப் பயன்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் இந்தக் காலச்சூழலில் எனக்கும் கூட இந்த ஆன்மீகம் என்ற வார்த்தைப் பயன்பாடு கொஞ்சம் குமட்டிக் கொண்டுதான் வருகிறது. தேடலில் இருப்பவர்கள் தேடிக் கொண்டிருப்பவர்கள், இது எதனால், இதன் காரணம் என்ன? எனக்கு இப்படித் தோன்றுகிறதே ஏன்?  இந்த உடலுக்குள் தோன்றும் பல

இரவு...!

இரவுகளின் நீட்சிகள் படம் போல பகலிலும் தொடரும் ஒரு அற்புத அனுபவம் வாய்த்திருக்கிறதா உங்களுக்கு...? ஆமாம் இரவு எப்போதும் அலாதியானது...அதுதான் சத்தியத்தின் முகமும் கூட..வெளிச்சத்தின் மூலம் இருள்....! எல்லா ஒளிகளின் கருவறை. ஆதியில் இருந்தது இருளான சூன்யம்...சுன்யம்னா சலனமற்ற...ஒரு சப்தமில்லா அதுதான் எல்லாவற்றின் கருவறை. எதுவெல்லாம் ஜனிப்பிக்கிறதோ அதுவெல்லாம்...தாய் என்று சொல்வது எல்லாம் பெரும்பாலும் உருவாக்குவதலோடு அரவணைத்தலோடு சேர்ந்துதான் பார்க்கிறோம். பிரபஞ்ச மூலம் தாய். எல்லாவற்றையும் ஜனிப்பித்து, மரணித்து தன்னுள் அடக்கி வியாபித்து நிற்கும் பெருஞ்சக்தி. இந்த மூலத்தின் நிறம் இருளான சப்தமில்ல நிசப்தம். இந்த சாயலைத்தான் நான் இரவுகளில் பார்த்து லயித்துப் போய் அதோடு உறவாடுதல் ஒரு அலாதியான சுகத்தை எனக்கு கொடுத்து இருக்கிறது..உங்களுக்கும் கொடுக்கலாம் கொடுக்காமலும் இருக்கலாம்......அவரவர் மனோநிலை சார்ந்த விடயம் அது. இச்சைகள் தொலைத்த ஞானி போல சப்தங்கள் தொலைத்த இரவுகளை எப்போதும் காதலிக்கிறேன்.நிலவிருந்தால் ஒரு கதை சொல்லும் நிலவற்றிருந்தால் வேறு கதை சொல்லும்..சிரிக்கும் நட்சத்திர கூட்டமோ...தூரத்த