வேகமாய் வந்து எனக்கு முன் இருந்த பார்க்கிங்கில் அந்தக் கார் நின்ற போது மணி இரவு 8 இருக்கும். அப்படியும் இப்படியுமாய் நடை பயிற்சி செய்பவர்கள் சென்று கொண்டிருந்தார்கள். கார் நின்று கொஞ்ச நேரம் யாரும் இறங்கவில்லை. பொதுவாய் வாக்கிங் போக வருபவர்கள் காரை நிறுத்திவிட்டு சடாரென்று இறங்கி ஓடவோ நடக்கவோ ஆரம்பித்து விடுவார்கள் அதே வேகத்தில் திரும்ப கிளம்பியும் போய்விடுவார்கள். என்னைப் போன்ற சில அவதாரங்கள்தான் இப்படி வந்து காருக்குள்ளேயே அமர்ந்து பிராக்கு பார்த்து விட்டு, பிறகு போகும் போதும் இப்படி உட்கார்ந்து வேடிக்கை பார்க்கும்...
யார் அந்த பிராந்தன் அல்லது பிராந்தி என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த போதே கார் கதவை மெதுவாய் திறந்து கொண்டு உயரமான அந்த மனிதர் இறங்கினார். கருப்பு டிசர்ட் போட்டிருந்தவரைப் பார்த்தால் வாக்கிங் போக வந்தவர் போலத் தெரியவில்லை. சார்ஜா யுனிவர்சிட்டி ஏரியா எல்லா நேரத்திலும் அமைதியாகத்தான் இருக்கும். ஒரு சில கார்களும் மனிதர்களையும் தவிர பெரிய நசநசப்பு அங்கு இருக்காது. அப்போதுதான் கவனித்தேன் இறங்கியவர் கையில் ஒரு கருப்பு கலர் பூனைக்குட்டி (பெரிய பூனையைக் கூட பூனைக்குட்டின்னுதானே சொல்லுவோம்). ரொம்ப நேரம் அந்தப் பூனைக்குட்டியைத் தடவிக் கொடுத்தபடியே அவர் அதோடு பேசுவது போலத் தெரியவும் சரிந்து அம்ர்ந்திருந்த நான் நிமிர்ந்து உட்கார்ந்து கவனித்தேன். அந்த ஆளின் முகத்தில் சலனமில்லை, பூனையோடு பேசியபடி வந்த மனிதர் என் கார் பானட்டில் பூனையை வைத்து தடவிக்கொடுத்தார். இருட்டில் காருக்குள் நான் இருந்ததை அவர் கவனிக்கவிலை. பூனை அவரின் கையை நக்கியது, முகத்தை வைத்து தேய்த்தது.
ம்யாவ் .. .ம்யாவ்....ம்யாவ்...
பூனையை தூக்கி முகத்தில் வைத்து முத்தம் கொடுத்தார். பார்கிங்க் சைடிலிருந்து பூனையைத் தூக்கியபடி நடைபாதையில் ஏறி ஈச்சை மரங்கள் அடர்ந்திருந்த மங்கலாய் வெளிச்சமிருந்த பக்கம் போன போது உற்றுக் கவனித்தேன் பூனையின் கழுத்தில் பச்சைகலரில் பாசிமணி போல கட்டியிருந்தார்கள். ஒரு நிமிடத்துக்குள் திரும்பி வந்தவரின் கையில் பூனையில்லை. திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டே வந்தவர் நடைபாதைக்கு வருவதற்குள்ளாக ம்யாவ்...ம்யாவ்..ம்யாவ்....பூனை அவரிடம் நாலுகால் பாய்ச்சலில் ஓடி வந்து கால்களை நக்கியபடி சுற்றிக் கொண்டது. அவர் முகத்தில் அப்போது ஒரு தர்மசங்கடத்தைப் பார்த்தேன். மறுபடி பூனையிடம் ஏதோ பேசியபடி அதே இடத்திற்கு சென்று திரும்ப வருவதற்குள்....
ம்யாவ்...ம்யாவ்..ம்யாவ்.....
இம்முறை பூனையை தூக்கி முகத்தோடு கொஞ்ச நேரம் வைத்திருந்தவர் விடுவிடுவென்று போய் அதே இருளில் பூனையை விட்டு விட்டு வேகமாய் வந்து காருக்குள் அதே வேகத்தில் ஏறியவர் உள்ளே காருக்குள் செல்வதற்கு முன்பு மீண்டுமொரு பார்வை பூனையிருந்த திசையில் பார்த்தார் பின்....சர்ர்ர்ர்ர்ரென்று வண்டியைக் கிளப்பி போய்விட்டார்.
ம்யாவ்...ம்யாவ்...ம்யாவ்...
அந்தப்பூனை ஓடி வந்த வேகத்தில் அங்கே அவர் இல்லாததால் என் காரை ஒட்டி இருந்த நடைபாதையில் அமர்ந்தபடி வலதும் இடமும் பார்த்தபடி கத்திக் கொண்டிருந்தது. எனக்கு பதட்டம் அதிகமானது. ஒரு பிலிப்பினோ ஜோடி வேகமாய் நடந்து கொண்டிருக்க அவர்களின் பின்னால் மேற்கு நோக்கி ஓடியது பூனை, அவர்கள் சிரித்துக் கொண்டே பூனையைப் பற்றி ஏதோ பேசியபடி சென்றார்கள். அவர்கள் போய்விட்டார்கள் மறுபடி பூனை அந்த மனிதர் கார் நிறுத்திய இடத்திற்கே ஓடிவந்து கத்தியபடி அமர்ந்திருந்தது. இந்த முறை ஒரு மலையாளி கிழக்குப்பக்கம் போனான்...அவன் கால்களைச் சுற்றிக் கொண்டு அதுவும் ஓடியது, மறுபடி ஒரு அரபியின் கால்கள் பின்னால், பாகிஸ்தானியின் பின்னால்....ஓடி ஓடி பார்த்து விட்டு களைத்துப் போய் மீண்டும் என் கார் அருகே வந்து கொஞ்சம் நேரம் கத்திக் கொண்டிருந்தது.
பிறகு சப்தம் ஏதுமில்லை. மெளனமாய் அமர்ந்திருந்தது. அது வந்திறங்கிய கார் நின்ற இடத்தையே சுற்றிச் சுற்றி வந்தது.
என்ன செய்யும் அது இனி என்று எனக்குப் புரியவே இல்லை.
கழுத்திலிருந்த மணியை அவிழ்த்து விட்டு வெறும் பூனையாக அதை விட்டுச் சென்றிருக்கலாமோ அவன். வீட்டுப்பூனையாய் இருந்து விட்டு அது எப்படி சடாரென்று தெரு பூனையாய் மாறும் ஒரே நாளில் ?
பூனையை தூக்கி வீட்டுக்குக் கொண்டு வந்துவிடலாமா என்று யோசித்தேன் ஆனாலும் வேண்டாம் என்று நினைத்து உடனே வண்டியைக் கிளப்பி அந்த இடத்தை விட்டு வந்துவிட்டேன்....
ஆமாம்...
என்னால் இன்னொரு நாள் அந்தப் பூனையை வேறு எங்காவது கொண்டு போய் இப்படி விடமுடியவே முடியாது.
-தேவா சுப்பையா...
Comments