சாதியே.....உன்னை வெறுக்கிறேன்....!

தேடலின்(01.06.2010) நீட்சியாக கடந்த பதிவினை இடும்படி ஆகிவிட்டது ஆனால் அந்த பதிவுக்கு வந்திருக்கும் பின்னூட்டங்களும் அடுத்த கியரை போட்டு எங்கேயோ தூக்கி செல்ல முயன்றது. மீண்டும் மீண்டும் ஒரே களத்தை சுற்றிவர எனக்கு விருப்பமில்லை மேலும் தேடலுக்கான சுவிட்ச் போட்டாயிற்று இனி தமக்கான தீர்வை அவரவரின் அனுபவத்திற்கு ஏற்ப அவரே தீர்மானிக்கட்டும். அறிவே மிகச் செறிந்த ஆசான் வழிகாட்டி....திறந்த மனத்தோடு இருப்பவர்களுக்கு புது புது விசயங்கள் நாளும் கிடைக்கும். சரி.........அடுத்த களத்திற்கு நகர்வோம்....!

கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்த நேரம் சித்தி வீட்டில் நடந்த ஒரு விசேசத்திற்கு வந்துவிட்டு பக்கதில் 6 கிலோ மீட்டரில் இருக்கும் அம்மாவின் சொந்த ஊருக்கு செல்ல பேருந்தில் ஏறிய எனக்கு நெரிசலில் மூச்சு முட்டியது. கிராமப்புறங்களில் இயங்கும் டவுன் பஸ் என்று சொல்லக்கூடிய பேருந்துகளில் பயணம் செய்வது கொஞ்சம் எரிச்சல்தான் இருந்தாலும் அதன் அனுபவம் அலாதியானது.

காளையார்கோவில் சந்தைக்கு வந்தவர்கள் எல்லாம் கருவாட்டையும்...மீனையும் பைகளில் வைத்துக் கொண்டு ஏறியதில் பேருந்து முழுதும் நல்ல வாசனை..(பிடிக்காதவங்களுக்குதானே அது நாற்றம்...ஹா ஹா ஹா). அக்னி வெயில் படுத்தியபாட்டில் காற்று ஈரப்பததையெல்லாம் சூரியபகவானுக்கு படைத்து விட்டு....வறட்டு சூட்டோடு இருந்ததால் பேருந்தின் உள்ளே வியர்வைக்கும் பஞ்சமில்லை. வெளியே இருந்து கர்சீப், சாமான்கள் வாங்கி வந்த மஞ்சப்பை, கடகம் (ஒரு டைப் ஆன ஓலைப்பெட்டிங்க...)என்று ஆளாளுக்கு சீட்டில் விசிறியெறிந்து இடம் போட்டு இருந்தார்கள். பேருந்தின் ஜன்னல் வழியே ஒருவர் தன் 5 வயது மகனை உள்ளே நுழைத்துக் கொண்டிருந்தார் இடம் பிடிக்க.....!

பெரிய பெரிய கிருதாக்களும், முறுக்கிவைடப்பட்ட மீசைகளும், கம்யூனிஸ்ட் (சிவப்பு துண்டுங்க...அப்படீன்னா கம்யூனிஸ்ட் தானே....????) பெரிய பெரிய காதுவளர்த்து தண்டட்டை போட்ட ஆச்சிகளும் அப்பத்தாக்களும் நிறைந்த அந்த பெருந்தில் என் கல்லூரிக்கால கண்கள் தேடியது ஏதாவது ஒரு பிகராச்சும் வண்டில இருக்குமான்னு? தேடித்தேடி..யாரும் கிடைக்காமல் நான் நின்ற எரிச்சல் தெரியாமல் கண்டக்டர் வேறு உள்ள போங்க...(மருது பாண்டியர் அரசு பேருந்துங்க...) உள்ளே போங்கன்னு உயிர எடுக்குறாரு மனுசன்...!எங்கயா போறது இதுக்கு மேல உள்ளே...என்று சொல்ல நினைத்து திரும்பிய போது...வடை எடுக்கப் போய் மாட்டி கொண்ட எலிமாதிரி அந்தக் கூட்டத்தில் மாட்டிக் கொண்டு டிக்கெட் கிழித்து கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்....சட்டை நனைந்து போயிருந்தது....அடப்பாவமே....என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த என்னை உலுப்பி திரும்பச் செய்தது ஒரு முரட்டுக் குரல்...

" யோவ் கண்டக்டர்.....காய ஓடை முக்கு வண்டி நிக்கதின்னியாமே ...? என்ன ஏழரைய கூட்றியா....வண்டி நிக்கலேன்னா...உன்ன எறக்கி நிக்கவச்சுறுவோம்டி......என்ன அப்பு சூதானமானே இருக்குறிய..." கலக்கமுடன் திரும்பிப் பார்த்த கண்டக்டர் கேட்டவரின் மீசையை பார்த்து மிரண்டவராய் இன்னிக்கு நிறுத்தறேண்ணே....டெய்லியும் முடியாதுண்ணே...அங்க ஸ்டாப்பிங்க இல்லண்ணே... என்றார்.....அதற்கும் மீசை முறுக்கியவர் ஏதோ சொல்லி அதட்டிக் கொண்டிருந்தார். " டேய் வண்டிய எடுங்கடா...வெயில்ல போட்டு வச்சிக்கிட்டு என்னதேன் செய்வாய்ங்களோ...***** (சொல்லகூடாதா பிரபல கெட்ட வார்தை) வண்டிய எடுங்கடா ....டேய்..." யாரோ ஒருவர் கத்த...பேருந்தில் இருந்த சனமும் ஒருசேர கோரசாக...கத்த...வெளியில் சிகரெட் பிடிச்சுகிட்டு இருந்த ஓட்டுனர் வண்டியில் ஏற...ஒரு வித மகிழ்ச்சி எல்லோருக்குள்ளும் பரவியது....!

பல நேரங்களில் வண்டியின் நடத்துனர்கள் நம்மைபடுத்தினாலும் இது போன்ற கூட்ட நெரிசலில் ஒற்றை ஆளாய் டிக்கெட் போட்டு இன்வாய்ஸ் எழுதி, வழியி ஏறும் செக்கர்களையும் சமாளித்து, வண்டியில் இருக்கும் பயணிகள் ஒரு டிக்கெட் எடுத்துவிட்டோம் என்பதாலேயே பேசும் ரூல்சுகளைக் கேட்டுக் கொண்டு ....தினம் தினம் இவர்கள் படும் பாடு ரொம்ப கொடுமையானது. இப்படிப்பட்ட நடத்துனர்கள் மிகவும் கவனிக்கப்படவேண்டியவர்கள்...மக்களும் இவர்களை தமக்கு ஊழியம் செய்யும் பணியாளர் என்ற மரியாதையுடன் நடத்த வேண்டும். பேருந்து இயக்குபவர்களும்( அரசு மற்றும் தனியார்) இவர்களுக்கு முறையான ஊதியம் கொடுக்க வேண்டும். சரி.....சரி... நாம் பயணிக்க வேண்டிய இலக்கு இதுவல்ல அதனால்........மீண்டும் பேருந்துக்குள் வருவோம்.....

இந்திய ஜனத்தொகையை விளக்கும் அடையாள சின்னமாய்....பலதரப்பட்ட மக்களையும் சுமந்து கொண்டு மெல்ல மெல்ல ஊர்ந்து கடமையை பேருந்து ஆற்றிக் கொண்டு இருந்தது. ஒவ்வொருமுறை ஓட்டுனர் கியர் மாற்றும் போதும் அந்த இடியே வந்து விழுவது போல சத்தம் கேட்டது....! ஒரு சீட்டின் கம்பியை பிடித்துக் கொண்டு வெளியே இருந்து வலுக்கட்டாயமாய் உள்ளே வந்த காற்றை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தேன்....அதில் கருவாட்டு வாசனை வெளியே போனது மட்டும் கொஞ்சம் கவலையாய் இருந்தது.....அப்போது.....

" கும்பிடுறேன்....ஐயா மகனே......." யாரோ தோள் தொட்டுத் என்னைத் திருப்ப....திடுக்கிட்டு திரும்பினேன்.....!


யோவ்.... தலைப்புக்கும் பதிவுக்கும் ஒண்ணுமே சம்பந்தமில்ல.....என்று யாரோ என்னை திட்டுவது கேக்குது....இதன் தொடர்ச்சியான அடுத்த பதிவில...சம்பந்தப்படுத்திடுவோம்ங்க....)


(என்ன பண்ணச் சொல்றீங்க....வழக்க்கப் போல அடுத்த பதிவில் முடிச்சுடுறேங்கோ.........till the time please stay with me......)


தேவா. S