இறை....!

ஒரு மெளனத்தின்....உச்சத்தில்
எல்லாம் உடைந்து...
எல்லைகள் கரைந்து...
விடையற்ற கேள்விகளின் மரித்தலில்
ஜனிக்கும் பதில்களில்... நான் இருப்பேன்...!

நகர்ந்து நகர்ந்து...
தூரமாய் இடைவெளி...பெருகும்
பொழுதுகளில்.. நான் மறைந்துவிட்டேன்
என்று எண்ணும் நினைவுகளின்
ஓரத்தில் மறையாமல் மறைந்திருக்கும்
உருவமற்ற எனது இயல்புகள்...!

இழத்தலின் அருகாமையிலிருக்கும்
பெறுதலின் வீச்சுக்களில்...
கரைந்து போன நினைவுகளை
ஒன்று கூட்டி ஆராய்ந்ததின்
எச்சத்தின் எல்லா பக்கத்திலும் நான்..!

இருத்தலும் இல்லாமையும்...
சேர்ந்து ஆடும் நாடகத்தின் உச்சத்தில்
நான் நீ அது இதுவென்று
எதுவுமில்லா உருவத்தில்
எல்லா நினைவுகளும் சங்கமிக்கும்
நிமிடத்தில் தோன்றும் அருவத்தில்
அழிந்து போகும் வஸ்துகளில்
அழியாமல் கரைந்திருப்பேன் நான்!

கட்டிய வேசங்களின்...
அரிதார பூச்சுக்களின் தடிமனுக்குள்...
தவித்து தவித்து என்னின் சுயம் காணும்
முயற்சிகளில் தோற்று தோற்று...
ஜெயிக்கும் ஜென்மாந்திர கனவுகளில்
மீண்டும் மீண்டும் ஜனிப்பித்தலில்
சூன்யத்தை தழுவும் ஆசைகளின்
விளிம்புகளில் ஏகந்த கனவுளில்
ஒளிந்திருப்பேன் நான்..!

உணரமுடியா மர்மங்களின்...
ஆதி முடிச்சிலும்...,
கற்பனைக்குள் எட்டா காரியங்களின்
கருவிலும், விளங்க முடியா விந்தைகளிலும்
பிணைந்திருக்கும் பருமனில்
புகுந்திருப்பது நானின்றி வேறு யார்?
ஒன்றுமில்லா காலத்தில் எல்லாமாய்
விரிந்திருந்து மாயைக்குள் விழுந்து
மாயமாய் மறைந்திருப்பது
எனையன்றி வேறு யார்?

காலச்சக்கரத்தின் சுழற்சி ஓட்டத்தில்
ஒயாமால் ஓடி; ஒடாமல்.... நின்று...
மேல், கீழ், வலம் இடம், எல்லாம் நிறைந்து
நிற்காமல் நடக்கும் சக்தி ஓட்டத்தின்
சூத்திரங்கள் விளங்கும் கணங்களில்
தோன்றாமால் தோன்றுவேன் ... நான்...!

சில பூக்கள் செடியிலேயே இருப்பது நல்லது. விரும்பியவர்கள் தேடி வந்து ரசிப்பார்கள். ரசிக்காவிட்டாலும் செடிக்கோ பூவிற்கோ....இழப்பில்லை.


தேவா. S