அப்பா...!

ஏதேதோ எண்ணங்கள் திசைகளை மாற்றிப்போட்டு எங்கோ இழுத்துச் செல்கிறது என்னை.....சுற்றுப்புறமும் சூழலும் மாறி ஏதோ ஒரு நியதிக்கு வாழ்வினை பழக்கப்படுத்திக் கொண்டு நகரும் இந்த வேளையிலும் என்னுள்ளே ஏதோ ஒரு வார்ப்பு வீரியமாய் என்னை வழி நடத்திக் கொண்டிருக்கிறது.

அந்த வார்ப்பின் மூலம் என்ன? எல்லா விதமான வேக நிமிடங்களிலும் என்னை நிதானிக்கச் சொல்கிறது. மூர்க்கமாய் கோபம் வரும் நிமிடங்களில் என்னை தடுத்து நிறுத்தி யோசிக்கச் செய்கிறது. பெருமைகள் பேசும் மனதோடு சேர்ந்தே வந்து நான் கவனியாது இருக்கும் போது எல்லாம் என்னிடம் சாந்தத்தையும் எளிமையையும் போதித்துக் கொண்டே இருக்கிறது.........

100 ரூபாய் உன்னிடம் இருந்தால் அதுவும் சலவை நோட்டாக இருந்தால் அதை பகட்டாக எடுத்து பத்து பேர் முன்னால் செலவு செய்யாதே... என்று அந்த குரல் எனக்கு படித்து கொடுத்திருக்கிறது. காரணம் என்ன என்று கேட்டதில்லை.......முதலாவது உன்னிடம் நூறு ரூபாய் இருக்கிறது என்பது அடுத்தவரிடம் பகட்டாக காட்டவேண்டிய அவசியம் இல்லை, இரண்டாவதாக பணம் இருக்கிறது உன்னிடம் என்று தெரிந்தால் உன் பகட்டு இயலாமையில் இருப்பவரை மேலும் காயப்படுத்தும் மேலும் பணம் என்பது நமது உபோயோகம் மட்டும்தானன்றி மற்ற மனிதரை கீழ்தள்ளி உன்னை பெரிய பகட்ட்டான மனிதன்என்று காட்ட அல்ல.........அந்த குரல் கூறியிருக்கிறது என்னிடம்.......

உரக்க பேசும் அவசியமற்ற இடங்களில் எல்லாம் ஏன் குரலில் ஏற்றம் கொடுத்து பேசுகிறாய்? சப்தமாய் உரக்க பேசும் இடங்களில் சலமனற்றும் பேசாதே... சக்தி என்பது பணம் இல்லை ஆனால் பணத்தை விட பலமடங்கு மேலானது பணத்தை சம்பாரிக்க முடியும்,.ஆனால் ஆற்றலை நினைத்தாலும் பெற முடியாது என்று அது நாம் பேசும் சக்தி விரையமட்டுமின்றி.....அவசியமில்லாமல் ஓடும் மின்விசிறி அணைப்பதிலிருந்து மின் குழல்கள் அணைப்பது என்று மட்டுமில்லாமல் தண்ணீர் சேமிப்பு எனபது போல மிகைப்பட்ட வழிகளில் சக்தி விரையம் செய்கிறோம்........

என்று வரையறைத்து ஆற்றலை பாதுகாத்து அடுத்த தலைமுறைக்கும் கொடுக்க வேண்டும் என்று கூறும் அந்தக் குரல்......

நேரம் என்பது நமது மானம்.......சொல்லிய நேரத்தில் சொல்லிய மனிதரை சந்தித்தலும், நேரப்பயன்பாடுகளை திட்டமிட்டு பயன்படுத்தலும் எப்போதும் உயர்வு என்று அந்த குரல் கூறியிருக்கிறது. மணிக்கணக்காய் தொலைபேசியில் வெட்டியாய் உரையாடிக் கொண்டிருக்கும் போது தொலைபேசி கண்டுபிடிக்கப்பட்டதின் நோக்கமும் பயன்பாடுகளும் சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறது அந்தக் குரல்........

வீட்டுக்கு வாங்கும் எந்த பொருளும் அவசியத்தின் பேரிலா அல்லது மன உந்துதலின் பேரிலா என்று ஆராயச்சொல்லியுமிருக்கிறது. பெரும்பாலும் நமது தேவைகளை டி.வி விளம்பரங்களும், நம்மைச் சுற்றியிருப்பவர்கள் வாங்கியிருக்கிறார்களே என்று ஏதோ தேவையை நமக்குள் நாமே உருவாக்கிக் கொண்டு தேவையற்ற பொருள்களை வாங்கிக் குவிக்கும் அபாயத்தின் பின்னணியில் நம்முடைய பொருள் விரயம்தான் என்றும் படித்து படித்து சொல்லியிருக்கிறது அந்தக் குரல்...........

குரல்....குரல்........குரல்........யார் அது.............?

' அப்பா '

என்னுள் சூட்சுமமாய் நிறைந்திருக்கும் மூலக்கடவுளே, என்னை உருவாக்கி இன்னும் இவன் தந்தை எந்நோற்றான் கொல் என்ற வார்த்தைகளை கேட்க காத்திருக்கும் என் குருவே........!உம்மிடம் பெற்ற பிச்சைகள் எல்லாம் எமக்கு வாழ்வின் வழிகாட்டும் அக்னியாய் ஆகிப்போனது தகப்பனே...! என் ஆசானே...!

ஆறாம் அறிவினை உலுக்கிவிட்டு ஏழாம் அறிவினை எட்டிப்பிடிக்க வழிகள் பகின்ற கடவுளே....உம்மை விடுத்து எதைப் பற்றி நான் பேச.......

அது ஒரு அவசர காலை.....நான் பள்ளிக்கும் நீங்கள் அலுவலகத்திற்கும் கிளம்பிக் கொண்டிருந்த ஒரு பரபரப்பு நேரம்..ஏதோ ஒரு கவனத்தில் எனக்காக அம்மா குடிக்க வைத்திருந்த பாலை நான் கவனமில்லாமல் கொட்டிவிட......உச்சகதியில் நீங்கள் என்னை கண்டித்ததை நான் இன்னுமே மறக்கவில்லை. கவனம் தவறுதலைப் பற்றியும் புத்தியை கூர்மையாக வைத்தலைப் பற்றியும் நீங்கள் கூறியதையும் கேட்காத மனது உங்களின் கோபத்தின் மீது வெறுப்பு கொண்டது உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பு இல்லை..........

மாலை பள்ளிவிட்டு வந்து நான் ஏதோ எழுதிக் கொண்டிருந்தேன்......அப்போதுதான் அலுவலகத்தில் இருந்து வந்த நீங்கள்......தம்பி..என்ன பண்ற வீட்டுப்பாடமா? என்று செல்லமாக கேட்ட போதும் என் கோபம் வலுவானது.......காலையில் அப்படி திட்டிவிட்டு இப்போது என்ன நடிப்பு? என்பதுதான் என் கோபத்தின் மையக்கரு.......நான் உங்கள் கையைத் தட்டிவிட்டு மீண்டும் என் கோபத்தை தொடர்ந்தேன்...

என் 6 ஆம் வகுப்பு பாடப்புத்தகத்தை தள்ளிவிட்டு என்னை துக்கிக் கொன்டு போய் வெளியில் நின்ற சைக்கிளில் அமர வைத்து தலை கோதி....தம்பி, அப்பா காலையில் கோச்சுகிட்டது டீ கொட்டினதுக்கு......மேலும் இனிமே கொட்டக்கூடது கவனமா இருக்கணும்ன்றதுக்கு..அவ்ளோதான் ஆன உன்னை எனக்கு ரொம்ப பிடிக்குமே....! அது அப்பவே முடிஞ்சு போச்சு...இனிமே நீயும் செய்யமாட்ட....ஆனா அதுக்காக அப்பா மேல இன்னுமா கோபமாவா இருக்கறது?

' எந்த மனிதரிடமும் அவரின் குறிப்பிட்ட தவறான செயலுக்கு கோபப்படு...ஆனால் மனிதர்களை நேசி...' இதைத்தானப்பா அன்று சொன்னீர்கள்.....

ஆமாம் அப்பா ......நான் ஒரு முட்டாள்தான். நிச்சயமாய்....! பதின்மத்தில் நான் நுழைந்திருந்த காலகட்டம். எல்லா பதின்ம வயதினரையும் போல என்னையும் ஆட்டிவித்தது ஹார்மோன் மாற்றங்களால் என்னுள் இருந்த அகங்காரப் பேய் இல்லை என்றால் ஏதோ ஒரு கோபத்தில் உங்களிடம் கேட்டிருப்பேனா என்ன சாதித்திவிட்டீர்கள் நீங்கள் என்று உங்களிடம்....

இன்னும் கூட பேருந்து செல்லா நம் குக்கிராமத்தில் 1947 வாக்கில் பிறந்து பியுசி வரை படிக்க நீங்கள் பட்ட சிரமங்களை கணக்கில் கொள்ளாமல் 21 வயதில் பியூசி முடித்த கையோடு வேலைக்கு சேர்ந்த நீங்கள் 25 வயதுக்குள் 4 அக்காள்களையும் ஒரு தங்கச்சியையும் திருமணம் முடித்து வைக்க தாத்தாவிற்கு எவ்வளவு உதவியிருப்பீர்கள்?

வாலிபக்கனவுகள் எல்லாம் மறைத்துக் கொண்டீர்களா இல்லை வாலிபக்கனவுகள் உங்களின் சூழல் கண்டு ஓடி ஒளிந்து கொண்டதா அப்பா? நீங்கள் எப்படி சராசரிக்குள் வருவீர்கள்? ஊராட்சி ஒன்றிய அலுவலக்த்தில் கிளர்க்காக சேர்ந்து அந்த அலுவலகத்தின் உச்சபதவியை நீங்கள் அடைந்த பின்னரும் அகந்தையற்று இருந்தது எனக்கு பாடமாக இப்போது தெரிகிறது.....

கல்லூரியில் தங்கி படிக்கும் செலவுகளுக்காக உங்களிடம் பணம் கேட்பேன். அது ஆயிரம் ரூபாயாகத்தானிருக்கும் அதில் 500 ரூபாயை 10ம் இருபதுமாகவும் 50 ஆகவும் என் முன்னாலேயே நீங்கள் பல முறை எண்ணி கொடுத்து விட்டு மீதிப்பணத்தை மணி ஆர்டர் செய்கிறேன் தம்பி என்று என் முகம் நோக்கி சொல்லிய தருணத்தில் அந்தப் பணத்தை மிஸ் யூஸ் செய்யக்கூடாது என்ற எண்ணத்தையும் திண்ணமாக விதைப்பீர்கள்.

பின்னாளில் அம்மாவிடம் நீங்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தது எதேச்சையாக என் காதில் விழ....நான் ஸ்தம்பித்துப் போனேன். ஆமாம்.....மொத்தமாக பணம் கொடுத்தால் அப்பாவிடம் பணம் நிறைய இருக்கிறது என்ற எண்ணத்தில் என் செலவுகள் என்னையறியாமல் விஸ்தாரம் அடையும் என்ற காரணத்தால், கொடுக்க வேண்டிய பணத்தை எண்ணி எண்ணி கொடுத்து .. என்னை கட்டுபாட்டுக்குள் வைத்திருக்கும் ஒரு ராஜ தந்திர யுத்திதானே அப்பா அது.......

உங்களிடம் பணம் இல்லாமல் இல்லை இருந்திருக்கிறது ஆனால் என்னை மறைமுகமாய் நீங்கள் பயிற்றுவித்தது எண்ணி அப்போது ஆத்திரமும் இப்போது ஆச்சர்யமும் வருகிறது.......

ஒரு தந்தை எப்போதும் அவரது பிள்ளைகளின் ரோல் மாடல். நீங்களும்தான். நீங்கள் இல்லை என்று சொல்லுமிடமும் ஆமாம் என்று சொல்லுமிடமும் கன கம்பீரம்தானே அப்பா..! உங்களின் முறுக்கிய மீசைக்குப் பின்னால் வீரம் இருந்ததா இல்லையா என்று எனக்குத் தெரியாது ஆனால் ஆண்மை இருந்தது. தாத்தா இறந்து போன போது அழாத என் அப்பா, அப்பத்தா இறந்த போது அழாத என் அப்பா, அக்காவை திருமணம் முடித்து மாப்பிள்ளை வீட்டுக்கு அனுப்பும் போது அழாத என் அப்பா...அழுதே பாத்திராத என் அப்பா.........


வெளி நாட்டு வேலைக்காக முதன் முதலில் நான் வருவதற்காக திருச்சி ஏர்ப்போட்டுகு வரும் போது எப்போதும் பாசத்தின் உச்சத்தில் இருக்கும் அம்மா அழுதது வழமையில் ஒன்று. வழி நெடுகிலும் வயல்வெளிகள் எனக்கு விடை கொடுத்துக் கொண்டே வர....வாழ்க்கயின் ஓட்டத்தின் மும்முரத்திலும் நாம் பயணித்த வண்டியின் வேகத்திலும், என் இரத்ததின் அதிவேக ஓட்டத்தால் ஏற்பட்ட முறுக்கிலும் நான் இறுமாந்து ஏதேதோ பேசினேன்........உங்களின் பேச்சுக்கள் கன கம்பீரமாய் எனக்கு தன்னம்பிகை ஊட்டியதோடு குடும்பச்சூழலையும் விலாவாரியாகவே சொன்னது.......

யெஸ்.......கலக்கமின்றி தோளில் கை போட்டு பேசிக் கொண்டே வந்தீர்கள்.....! அம்மா, தம்பிகள் எல்லாம் அழுதாலும் அப்பா உறுதியானவர்......என்ற எண்ணம் எனக்குள் இறுகிப்போயிருந்தது....ஏர்போர்ட்டும் வந்தது..!

அந்த 2002 பிப்ரவர் 5 ஆம் தேதியின் காலை 8 மணி என்னை வாழ்க்கையின் வேறு பக்கத்திற்கு கூட்டிச் செல்லத் தயாராய் இருந்தது....!

காரில் இருந்து இறங்கும் வரை நான் உணரவேயில்லை என் ஊரையும், என் மக்களையும், என் காற்றையும் விட்டு நான் போகப்போகிறேன் என்று.. எனது உடைமகள் தள்ளு வண்டியில் வைக்கப்பட்டது.....இதோ எனது நேரம் வந்து விட்டது.....நான் ஏர்போர்ட்டுக்குள் செல்ல வேண்டும்...வண்டியை தள்ளிக் கொண்டு... நகர்ந்த நான்......ஒரு கணம் திரும்பி உங்கள் முகம் பார்க்கிறேன்......

முறுக்கிய மீசையோடு.....என் அப்பா.......எப்போதும் கலங்காத என் தகப்பனா இது....?

கண்கள் சிவந்து....கேவிக்கேவி .......அழுதபடி.....அப்ப்ப்.....பா........என்னுள் நிறைந்திருக்கும் பேரிறையே....கேவிக்கேவி....அழுதபடி தள்ளு வண்டியை விட்டு விட்டு......ஓடி வந்து கட்டியணைத்து....உங்கள் கண்ணீரையும் என் கண்ணீரையும் ஒன்றாய் கலக்கவைத்த அந்தக் கணம்.....என் வாழ்வின் மிகக் கொடுமையானதுதான்.......

ஒரு நாள் கூட அழாத நீங்கள் என்னை கட்டிப்பிடித்து நான் பெத்த மகனே உடம்ப பாத்துக்கோப்பா.....எதுக்கும் கவலைப்படாத..மாரநாட்டு கருப்பை மனசுல வச்சுக்க அப்பா இருக்கேன்.........என்று அன்று நீங்கள் கொடுத்த உத்வேகம்தானப்பா இன்று என் திமிர், என் பணம், என் வாழ்க்கை என் வசதிகள்...

ஒவ்வொரு முறை போனில் பேசும்போதும்.....டிசிப்ளின் முக்கியம் பா...பணம் செகண்டரி என்று சொல்லிக் கொண்டே இருப்பீர்கள்.......நேற்று பேசும்போது கூட.... ! வாழ்வின் தருணங்கள் இன்று மாறிபோய்கிடக்கின்றன அப்பா....வெகு தூரம் வாழ்க்கை என்னை கூட்டி வந்து விட்டது....

ஆனாலும் பிச்சைக்கரனப்பா நான்....! உங்களிடம் பெற்ற பிச்சை அப்பா என் வாழ்க்கை....!

நீங்கள் சொல்வதை மறுத்த போதெல்லாம் வாழ்க்கை என்னை செவுட்டில் அறைந்து இருக்கிறது. ஏற்றபோதெல்லாம் பூச்செண்டு கொடுத்திருக்கிறது. நீங்கள் கற்றுக்கொடுத்த பாடம்தான் தனியாக நில்...உன்னால் உன்னை முன்னேற்று....என்பது.....

அப்பாவுக்கு வயசாயிடுச்சு தேவா... சீக்கிரமா சேமிக்கிர வரைக்கும் சேமிச்சுட்டு எல்லாத்தையும் முடிச்சுட்டு ஊரப்பாக்க வந்துடுப்பா.......அடிக்கடி நீங்கள் சொல்வது..இப்போதெல்லாம் இதுதான்...!

வந்துவிட்டேன்...அப்பா இதோ வந்து விட்டேன்...9 வருடங்களில் ஏதேதோ நிகழ்த்தியிருக்கிறது காலம் நமது வாழ்க்கையில் ஆனால் நான் இன்னும் உங்கள் கைபிடித்து நடக்கும் சிறுவன் தான் அப்பா....

எனது எழுத்துக்களை நீங்கள் வாசிப்பது இல்லை..நான் பதிவுகளெழுதுவதும் உங்களுக்குத் தெரியாது......200வது பதிவு மட்டுமல்ல அப்பா என் அறிவிலிருந்து வெளிப்படும் எல்லாமே நீங்கள் இட்ட பிச்சை அப்பா...

என் குருவே! என் வழிகாட்டியே! நான் எழுதின மற்றூம் இனி எழுதப் போவன அத்தனையும் உங்கள் காலடியில் சமர்ப்பிக்கிறேன்..........


தேவா. S