வேங்கைகளின் மண்.....!

வரலாற்றின் மறக்கப்பட்ட அல்லது மறைக்கப்பட்ட பக்கங்களாய் வீரம் மிகுந்த சிவகங்கைச் சீமையின் சுதந்திரப்போர் அமைந்து போய்விட்டது. அந்த மண்ணைச் சேர்ந்த மக்கள்  உண்மைகளை சரியாக முன்னெடுத்து பொதுவெளிக்கு கொண்டு வரவில்லையா? இல்லை ஆதிக்க அரசியல் அந்த முயற்சிகளை எல்லாம் சாய்த்துப் போட்டுவிட்டதா என்ற கேள்விகள் எல்லாம் ஏதோ ஒரு சோகத்தை உள்ளுக்குள் பரவவிடுவதை தவிர்க்க முடியவில்லை.

வாழ்க்கையில் வெறுமையை நிறைய அனுபவித்து வாழ்ந்து கொண்டு உப்புக்காற்றையும், உறைக்கும் வெயிலையும் உடலில் வாங்கிக் கொண்டு கரடுமுரடான  செம்மண் பூமிக்குள் எப்போதும் வானம்பார்த்து வாழும் வீர மைந்தர்களை பதிவு செய்து கொள்வதில் வரலாற்றுக்கும் ஒரு மாற்றாந்தாய் மனப்பான்மைதான் போலும்....

சுதந்திரப்போராட்ட வரலாற்றை இந்திய தேசம் பக்கம் பக்கமாய் எழுதி நிரப்பிக் கொண்டு போனால் போகிறது என்று மிச்சமிருக்கும் உணவினை பிச்சைக்காரனுக்குப் போடும் எஜமானனாய் சிவகங்கைச்சீமைக்கும் கொஞ்சம் இடம் கொடுத்திருக்கிறது. இந்த மண்ணின் மக்களும், இந்த மண்ணிலிருந்து மேலெழும்பி பிரபலமான மனிதர்களும் சிவகங்கைச் சீமையை எப்போதும் வெளி அரங்கில் பிரதிபலித்ததில்லை. அரசியல் பலம் பெற்றோரும், அதிகார பலம் பெற்றோரும், பண பலம் பெற்றோரும்  வாழ்வின் ஓட்டத்தில் தங்களின் சட்டைப் பைகளிலேயே கவனத்தை பெரும்பாலும் கொண்டிருந்த காரணத்தால் இந்த செம்மண் சீமையில் படிந்து கிடக்கும் இரத்தக்கறைகளை ஏறெடுத்துப் பார்க்க அவர்களுக்கு நேரம் இருந்திருக்கவில்லை.

வெள்ளையர்களை எதிர்த்து போர்முழக்கமிட்ட முதல் குரலுக்கு சொந்தக்காரர்களான இந்த மண்ணின் மைந்தர்கள் போற்றப்பட வேண்டியவர்கள் என்பதில் யாதொரு ஐயமுமில்லை. கருவேலங்காட்டுக்குள் அனல் பறக்கும் வெயிலுக்குள் அடர்த்தியான அந்த மண்ணின் காற்றில் பரவிக் கிடக்கும் அதிர்வுகள் ஏதேதோ கதைகளைச் சோகமாய்ச் சொல்லத்தான் செய்கின்றன.

வழக்கம் போல விடுமுறைக்குச் சென்ற என் கையில்  எதிர்பாராமல் கிடைத்த வேலு நாச்சியார் என்னும் புத்தகத்தை வரி விடாமல் இரவு பகலாய் வாசித்ததில் அங்கே சொல்லப்பட்டிருந்த புள்ளி விபரங்கள் எனக்கு வேலு நாச்சியாரைப் பற்றி எழுத உதவப் போகிறது என்பதை வாசிக்க தொடங்கிய மூன்றாவது கணத்தில் புரிந்து கொண்டேன். புத்தகத்தின் ஆசிரியர் சீமையின் எல்லா பகுதிகளுக்குள்ளும் சுற்றித் திரிந்து புதிய புதிய தகவல்களை நுணுக்கமாய் பதிவு செய்திருந்ததை வாசித்து வாசித்து என் கண்கள் பள பளக்கத் தொடங்கியிருந்தன. மனிதர்கள் எவ்வளவு வீரத்தோடும் போர்க்குணத்தோடும் மதிநுட்பத்தோடும் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள் என்ற பிரமிப்பிலிருந்து வெளியே வரவே முடியவில்லை.

வீரமிகுந்த செம்மண் பூமியின் வரலாறு என்று ஏற்கெனவே காளையார்கோவிலைச் சேர்ந்த திரு. மு. சேகர் எழுதிய புத்தகத்தை நான் வாசித்திருக்கிறேன். அதையும் உள்ளடக்கி திரு. ஜீவபாரதி அவர்கள் எழுதியிருக்கும் இந்த புத்தகம் ஒரு கதை என்ற அளவில் தனது எழுத்து நடைக்குள் முடங்கிப் போய் தாக்கத்தை எதிர்ப்பார்த்த அளவு கொடுக்க முடியாமல் போனது மட்டுமே ஒரு குறையாக நான் பார்க்கிறேன்.

சிறுவயதிலிருந்தே சிவகங்கைச் சீமையின் வீரவரலாறும் எமது வீடுகளில் சோறோடு சேர்த்து எங்களுக்கு ஊட்டப்பட்டிருக்கிறது. வேலு நாச்சியாரின் பிரதான அமைச்சராய் இருந்த முத்து தாண்டவராயன் பிள்ளையை பற்றியும் அவரின் மதி நுட்பம் பற்றியும், வீரம் பற்றியும் அவரது பேத்தி வாயிலாக கேட்டு விட்டு தன் பெரிய அப்பத்தா கிழவி சொன்னதாய் என் அம்மா சொன்னதை எல்லாம் கட்டுரையை வாசிக்கையில் என்னால் நினைவு கூற முடிந்தது.

ஏதோ ஒரு முடிச்சு சிவகங்கைச் சீமைக்கும் என் ஜீவனுக்கும் இருப்பதாய் நான் இந்தக் கணம் வரை நம்புகிறேன். அதனாலேதானோ என்னவோ என்னுடைய வலைப்பூவின் முகவரியும் மருதுபாண்டியானது போல....

இனி... 

நான் அறிந்த வரலாற்றின் மூலம் வேலு நாச்சியார் என்னும் பெண் வேங்கையை உங்கள் கண் முன் கொண்டுவரவேண்டிய பெரும் பொறுப்பு எனக்கு இருப்பதாய் நினைக்கிறேன். இதற்காய்  நான் எப்போது நேசிக்கும்  எல்லாம் வல்ல தென்னாடுடைய சிவனும், சிவகங்கை அரண்மனையில் குடி கொண்டிருக்கும் அம்மா இராஜ இராஜேஸ்வரியும் என் உடன் நின்று...... இந்த சிறுவனுக்கு உதவுவார்கள் என்று நம்புகிறேன்....!

வரப்போகும் நாட்களில்..சீமைக்குள் செல்வோம்....!

தேவா . S